Jan Parandowski Mitologia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wysokiego wzrostu, kark miał potężny, pierś szeroką, barki rozłożyste, lędźwie i nogi mocne.Czarne włosy opadały mu na ramiona w bujnych, wijących się kędziorach.Boska wybawicielka obiecywała mu nieśmiertelność, wieczną młodość, prosiła, żeby został jej mężem.A on po całych dniach przesiadywał nad brzegiem morza i patrzył w stronę rodzinnej Itaki.W ósmym roku tej miłosnej niewoli zjawił się nagle posłaniec bogów, Hermes.Wszedł do pieczary.Na ognisku paliło się żywiczne drzewo cedrowe.Kalipso krzątała się około krosien i śpiewała.Na widok przybysza z Olimpu zamilkła.W pokorze wysłuchała rozkazu Dzeusa i wolniutko powlokła się nad morze szukać Odyseusza.Siedział, jak zwykle, zapatrzony w siną odległość.Położywszy mu rękę na ramieniu, mówiła.Oto Dzeus rozkazuje, by się sposobił do powrotu.Ona, mała, nic nie znacząca nimfa, nie może się sprzeciwiać woli pańskiej.Łzy zbiegły jej po twarzy.Wspomniała dzień, kiedy go znalazła bez duszy na brzegu i jak go później do życia przywiodła, i jak kochała.A on woli odjechać, woli porzucić boginię i wracać do żony, która jest zwykłą kobietą.Odyseusz stłumił w sobie radość, która mu piersi rozsadzała.Ledwo Kalipso odeszła, zabrał się do roboty.W kilka dni sporządził mocną tratwę, której daleko było do pięknych łodzi, z jakimi wyjechał pod Troję, ale która nagle wydała mu się i domem, i szerokim, swobodnym światem.Kalipso dała mu zapasy na drogę i w milczeniu odeszła.Odbił się wiosłem od skały przybrzeżnej i poddał się wiatrom i życzliwemu biegowi fal.Samotnego wędrowca dojrzał na wielkiej przestrzeni wód Posejdon.Bóg przypomniał sobie prośbę Polifema.Trójzębem wzburzył morze i kazał dąć wichrom.Przez dwa dni i dwie okropne noce, wśród wycia huraganu i jaśnienia błyskawic Odys, znów pozbawiony statku, jedynie siłą swych ramion opierał się przeraźliwej mocy bałwanów.Na koniec uczepił się jakiegoś wybrzeża i w omdleniu padł w ilaste zasiąkla, porosłe rzadkimi krzakami.Nazajutrz obudził go śmiech dziewcząt.Kilkanaście panien grało w piłkę nad brzegiem morza.To królewna Nauzykaa, ukończywszy pranie bielizny, zabawiała się ze swoimi dworkami.Kiedy Odyseusz wyszedł z krzaków — nagi, okryty mułem rzecznym, straszny — dziewczyny uciekły.Została tylko królewna, w której litość dla nieszczęśliwego człowieka zwyciężyła lęk.Dała mu jeść, pić i świeże szaty.Gdy się wykąpał i ubrał, z nędzarza zmienił się w króla.Widząc go takim pięknym, przeprosiła Nauzykaa, że go nie może wziąć ze sobą na wóz: powstałyby z tego plotki, gdyby ją zobaczono, jak jeździ po mieście z obcym mężczyzną.Pokazała mu więc drogę do pałacu i odjechała.Odyseusz znajdował się na Scherii, wyspie zamieszkałej przez Feaków.Z dala od reszty ludzi wiodą oni życie zbożne i spokojne.Są wybornymi żeglarzami, lecz wyprawiają się na morze jedynie dla przyjemności: nie znają ani handlu, ani wojen.Okręty ich lecą po morzu prędzej niż myśli.Nie potrzebują steru, albowiem statki posiadają własną duszę, która rozumie zamiary podróżników.Są to jakby okręty widma i mkną wśród fal otoczone chmurami i mgłą.Nie wiedzą, co to niebezpieczeństwa; morze dla nich jest zawsze gładkie i spokojne, Feakom życie upływa jakby na wiecznym ucztowaniu.Lubią muzykę i wszystkie igrzyska, ubierają się bogato, mieszkają wspaniale, mają łóżka miękkie, w których wypoczywają po ciepłej kąpieli.Wolą tańczyć niż wywijać mieczem lub dzidą.Skołatanemu rozbitkowi Scheria wydawała się bajką, wylęgłą z tęsknot w długie ponure godziny nawałnicy morskiej.Pałac króla Alkinoosa miał ściany ze spiżu, a drzwi ze złota.Na wysokich postumentach stały posągi młodzieńców z pochodniami, które zapalano, ilekroć uczty przeciągały się do nocy.Po drugiej stronie pałacu był sad, gdzie grusze, figi, granaty, śliwy, jabłonie rodziły przez cały rok wyborne owoce, albowiem w kraju Feaków nie znano zimy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu

Drogi użytkowniku!