Astolphe de Custine Listy z rosji

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie sądzę, aby można było gdziekolwiek na świecie zobaczyćcoś w tak złym guście jak ta kolosalna brama, otwarta pod domem i po mieszczańsku upstrzonamieszkalnymi pomieszczeniami, co nie przeszkadza, że dzięki dążeniu rosyjskich architektów domonumentalizmu, została potraktowana jak łuk triumfalny.Pójdę z wielką niechęcią popatrzeć zbliska na te złocone konie i na posag, i na wóz, ale choćby nawet były pięknie zrobione, o czymwątpię, są tak zle umieszczone, że ich na pewno nie będę podziwiał.W pomnikach zachęca nasdo przyglądania się szczegółom przede wszystkim harmonia całości; bez pięknej koncepcjinieważna jest subtelność wykonania.Zresztą wytworom sztuki rosyjskiej brak i jednej i drugiej.Aż do dnia dzisiejszego ta sztuka to tylko cierpliwość, polega ona na lepszym lub gorszymnaśladowaniu tego, co zostało wynalezione gdzie indziej, na chęci przeniesienia tego do siebiebez wyboru ni smaku.Wszystko to jest mierne, choć kolosalne, bo w architekturze o wielkościdecydują nie rozmiary murów, lecz surowość stylu.Rzezba na otwartej przestrzeni robi tu na mnie wrażenie egzotycznych roślin, które trzeba bywnosić każdej jesieni do wnętrza.Jakże ten fałszywy zbytek nie odpowiada zwyczajom iduchowi tego narodu, jego glebie i klimatowi! W kraju, gdzie jest niekiedy 60� stopni różnicymiędzy temperaturą zimy a lata, należałoby zrezygnować z architektury krajów ciepłych.AleRosjanie powzięli zwyczaj traktowania nawet samej natury jak niewolnicy i do zupełnegonieliczenia się z czasem.Uparci naśladowcy, biorą swoją próżność za geniusz i wierzą, że sąpowołani do odtworzenia u siebie, i to na większa skalę, pomników całego świata.To miasto zeswymi bulwarami z granitu jest cudem, ale pałac z lodu, gdzie cesarzowa Elżbieta urządziłazabawę, również był cudem a trwał tyle co płatki śniegu, te róże Syberii.Aż do chwili obecnej dzieła zamawiane przez władców Rosji wydawały mi się natchnione niemiłością do sztuki, lecz miłością własną człowieka.Pośród innych przechwałek słyszę, jak wielu Rosjan mówi, że ich klimat staje sięłagodniejszy.Czyżby Bóg był wspólnikiem ambicji chciwego narodu? Czyżby chciał mu dać wposiadanie nawet niebo, nawet aurę Południa? Czy zobaczymy Ateny w Laponii, Rzym w48Moskwie, bogactwa Tamizy w Zatoce Fińskiej? Czy dzieje narodów sprowadzają się do kwestiidługości i szerokości geograficznej? Czy świat będzie zawsze świadkiem tych samych scen,odgrywanych w coraz to innych teatrach?Te pretensje mimo całej śmieszności dowodzą, jak daleko może sięgać ambicja Rosjan.Podczas gdy mój powóz po wyruszeniu z pałacu szybko przecinał długi prostokąt utworzonyprzez opisany Ci właśnie przeze mnie ogromny plac, gwałtowny wiatr unosił kłęby kurzu; jużtylko przez ruchomą zasłonę widziałem pojazdy pędzące we wszystkich kierunkach ponierównym bruku miasta.Letni kurz jest jedną z klęsk Petersburga, do tego stopnia, że każe mitęsknić do zimowego śniegu.Ledwo zdążyłem wrócić do siebie przed wybuchem burzy, którą przeraziła mniej lub więcejznaczącymi prognostykami wszystkich zabobonnych mieszkańców miasta.Ciemności w białydzień, duszna temperatura, coraz silniejsze grzmoty, którym nie towarzyszy deszcz, wichurazdolna zburzyć domy, sucha burza: oto widowisko dane nam przez niebo w czasie ślubnegobankietu.Rosjanie pocieszają się mówiąc, że burza krótko trwała i że powietrze już jest czystszeniż przedtem.Ja tu opowiadam, co widzę, nie biorąc w tym udziału.Moim wkładem jest tylkozainteresowanie uważnego widza, uważnego, lecz sercem obcego temu, co się dzieje na jegooczach.Między Francją a Rosją wznosi się mur chiński: słowiański język i słowiański charakter.Wbrew pretensjom zaszczepionym Rosjanom przez Piotra Wielkiego, Syberia zaczyna się odWisły.4915 lipca.Wczoraj wieczór, o siódmej godzinie wróciłem do pałacu z wieloma innymi cudzoziemcami.Mieliśmy być przedstawieni cesarzowi i cesarzowej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu