La Fayette Księżna de Cleves

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ujrzała wówczas, że ma dla niego właśnie te uczu-cia, o które tak ją błagał pan de Cl�ves: uczuła, jakim wstydem jest mieć jedla kogo innego raczej niż dla męża, tak bardzo zasługującego na nie.Zraniłają i zakłopotała obawa, że może pan de Nemours chce się nią posłużyć jakopozorem przy królewicowej; ta myśl skłoniła ją, aby zwierzyć pani de Char-tres to, czego jej jeszcze nie powiedziała.Udała się nazajutrz rano do pokoju matki, aby wykonać to, co postano-wiła: ale dowiedziała się, że pani de Chartres ma nieco gorączki, tak, iż niechciała z nią mówić.Cierpienie zdało się wszakże tak lekkie, że pani deCl�ves udała się po południu do królewicowej.Pani ta była w swoim gabine-cie z paroma damami ze swoich najbliższych. Mówiliśmy o panu de Nemours rzekła widząc ją monarchini podziwia-my, jak on się zmienił od powrotu z Brukseli.Nim tam pojechał, miał niezli-czoną ilość kochanek; i to nawet była jego wada; dbał bowiem tyleż o te, któ-re były tego warte, co i o te inne.Od czasu jak wrócił, nie zna ani tych, anitamtych: nigdy świat nie widział podobnej odmiany; uważam nawet, że od-mienił się i jego humor i że jest mniej wesoły niż dawniej.Pani de Cl�ves nie odpowiedziała nic; myślała ze wstydem, że gdyby jejnie otworzono oczu, byłaby wzięła za oznaki miłości wszystko, co mówiono o34odmianie księcia.Czuła niejaką złość do królewicowej, iż dochodzi przyczyn idziwi się rzeczy, której sekret zna niewątpliwie lepiej niż ktokolwiek inny.Niemogła się wstrzymać, aby nie okazać tego po trosze: kiedy inne damy się od-daliły, podeszła i rzekła z cicha: Czy i dla mnie pani to mówi i czy chciałabyś ukryć przede mną, że to panijesteś tą, która zmieniła usposobienie pana de Nemours? Niesprawiedliwa jesteś odparła królewicowa wiesz, że nie mam tajemnicprzed tobą.Prawda, że pan de Nemours przed wyjazdem do Brukseli rad byłmi okazywać, że mu nie jestem niemiła; ale od czasu jak wrócił, nie zdaje misię wręcz, aby pamiętał o tym, co było, i wyznaję, że rada bym wiedzieć, co goodmieniło.Nie sądzę, abym nie miała dojść tego dodała widam de Char-tres, jego serdeczny przyjaciel, kocha się w osobie, na którą mam niejakiwpływ; dowiem się tedy tą drogą o przyczynie tej odmiany.Królewicowa mówiła tonem, który przekonał panią de Cl�ves; mimo wolizrobiło się jej na sercu spokojniej i milej.Wróciła do domu, dowiedziała się,że matka miewa się o wiele gorzej.Gorączka wzmogła się i w następnychdniach urosła tak, iż widocznym było, że to jest ciężka choroba.Pani deCl�ves, wielce strapiona, nie opuszczała pokoju matki; pan de Cl�ves równieżspędzał tam całe dnie i przez troskliwość o panią de Chartres, i aby nie daćżonie pogrążyć się w smutku, ale także dla przyjemności widzenia jej; na-miętność jego nic nie osłabła.Pan de Nemours, który miał zawsze dla niego wiele przyjazni, nie prze-stawał mu jej okazywać od swego powrotu z Brukseli.W czasie choroby panide Chartres książę ów znalazł sposób widzenia kilka razy pani de Cl�ves,udając, że szuka jej męża lub zachodzi po niego, aby go wziąć na przechadz-kę.Szukał go nawet w godzinach, w których wiedział, że go nie ma, i pod po-zorem czekania nań, siedział w przedpokoju pani de Chartres, gdzie zawszebyło kilka znamienitszych osób.Pani de Cl�ves zachodziła tam często; mimoże strapiona, zdawała się panu de Nemours nie mniej piękną.Okazywał, jakżywy bierze udział w jej strapieniu, a mówił o tym z twarzą tak łagodną i ule-głą, iż z łatwością przekonał ją, że nie w królewicowej jest zakochany.Nie mogła powściągnąć wzruszenia na jego widok, a mimo to widok tensprawiał jej przyjemność; ale kiedy go nie było przy niej i kiedy uświadamiałasobie, że ten urok, jaki znajduje w jego pobliżu, to zwykły początek miłości,mało brakło, aby go nie znienawidziła w tej chwili z przyczyny bólu, jakimprzejmowała ją ta myśl.Zdrowie pani de Chartres pogorszyło się tak bardzo, że zaczęto wątpić ojej życiu; kiedy lekarze wspomnieli jej o niebezpieczeństwie, przyjęła to z od-wagą godną jej pobożności i cnoty.Skoro wyszli, kazała wyjść wszystkim iwezwać panią de Cl�ves. Trzeba nam się rozstać, moja córko rzekła podając jej rękę niebezpie-czeństwo, w jakim cię zostawiam, sprawia, iż tym ciężej mi jest porzucić cięw chwili, gdy mnie potrzebujesz.%7ływisz skłonność do pana de Nemours; nieżądam, abyś mi się przyznała do tego: nie jestem już zdolna korzystać z two-jej szczerości, aby tobą pokierować.Od dawna już spostrzegłam tę skłon-ność; ale nie chciałam ci o niej mówić z obawy, byś jej nie spostrzegła sama.Znasz ją aż nadto obecnie; jesteś na skraju przepaści; trzeba wielkich wysił-ków i wielkiej mocy, aby się zatrzymać.Pomyśl, co jesteś winna mężowi; po-myśl, co jesteś winna samej sobie, i pomyśl, że możesz stracić ową dobrą35sławę, którą zdobyłaś i której tyle pragnęłam dla ciebie.Miej siłę i odwagę,moja córko, usuń się ze dworu, skłoń męża, aby cię stąd zabrał; nie lękaj siępowziąć zbyt twardych i trudnych postanowień, choćby ci się zdały zrazunajokropniejsze; łagodniejsze będą w skutkach niż opłakane miłostki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu