Wszystko dla pan Zola E

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ustawicznie powracał do tego tematu.Znowu pomyślny dla nich dzień, hałasdochodzi spoza muru, jedwabie musiały dziś przynieść z dziesięć tysięcy franków.Czasamicieszył się, mur bowiem pozostał niemy, deszcz przeszkodził w dobrych interesach.Najmniejszy szelest, najcichszy szmer dostarczał staremu tematu do nie kończących się nigdykomentarzy.160 Słyszysz? Ktoś się pośliznął.Ach! Gdyby tak wszyscy poskręcali sobie karki!.A teraz,moja droga, kłócą się panie.Tym lepiej, tym lepiej!.Co? Słyszysz, jak paczki spadają dopodziemia? Ach, to już się staje obrzydliwe!Gdy Denise chciała coś powiedzieć na obronę magazynu, Bourras przypominał jejnatychmiast z goryczą, jak ohydnie postąpiono oddalając ją.Musiała mu opowiadać po razsetny chyba o swoim przyjęciu do działu konfekcji, o przykrościach, jakie znosiła, o małych,nędznych pokoikach, złym odżywianiu, wiecznej walce subiektów.I tak oboje od rana donocy mówili tylko o magazynie, chłonęli go, rzekłbyś, o każdej godzinie z powietrza, którymoddychali. Daj, daj powtarzał z niecierpliwością Pepi wyciągając ręce.Głowa doga byłaskończona.Bourras to odsuwał ją od siebie, to przybliżał, hałaśliwie wyrażając radość. Uważaj, żeby cię nie ugryzł.Masz, baw się i jeśli to tylko możliwe, nie zepsuj.Potem, opanowany uporczywą myślą, pogroził pięścią ścianie. Na próżno rozpychacie się,aby zawalić mój dom.Nie dostaniecie go nawet wówczas, gdy cała ulica będzie do wasnależała!Denise miała teraz codziennie kawałek chleba.Była też za to szczerze wdzięczna staremukupcowi.Wiedziała, ile dobrego serca kryje się pod zewnętrzną szorstkością i dziwactwami.Gorąco pragnęła jednak znalezć pracę gdzie indziej, zdawała sobie bowiem sprawę, żeBourras wynajduje dla niej robotę, choć nie potrzebuje wcale pracownicy wobec upadkuswojego sklepu, i zatrudnia ją po prostu z litości.W ten sposób minęło sześć miesięcy.Rozpoczynał się znowu martwy sezon zimowy.Denise nie miała nadziei, aby znalezć coś dlasiebie przed marcem, lecz pewnego wieczora, w styczniu, Deloche, który czatował na niąkoło bramy, dał jej dobrą radę.Czemu nie pójdzie do Robineau, może tam potrzeba będzieekspedientki?We wrześniu Robineau zdecydował się kupić sklep Vin�arda, ryzykując kapitał żony sześćdziesiąt tysięcy franków mimo niepokoju o los tych pieniędzy.Zapłacił czterdzieścitysięcy franków Vin�ardowi, a z dwudziestoma tysiącami rozpoczął handel.Była to niewielkasuma, lecz stał za nim Gaujean, popierający go długoterminowymi kredytami.Od czasu sporuz magazynem Wszystko dla Pań Gaujean marzył o tym.aby przysporzyć kolosowikonkurencyjnych firm.Wierzył mocno w ostateczne zwycięstwo, byle w sąsiedztwiemagazynu powstawały wyspecjalizowane sklepy, gdzie klientki mogłyby znalezć wielkiwybór artykułów.Jedynie wielcy fabrykanci lyońscy, jak na przykład Dumonteil, moglipogodzić się z wymogami wielkich magazynów.Wykonują oni chętnie ogromne zamówieniadla kilku wielkich domów handlowych, żeby zatrudnić swoje warsztaty, odbijając sobie161następnie na dostawie dla mniejszych firm straty poniesione z powodu niewielkich zarobków.Gaujean jednak nie był tak bogaty jak Dumonteil.Przez długi czas był zwykłympośrednikiem i posiadał własne warsztaty dopiero od pięciu czy sześciu lat, a ponadtozatrudniał jeszcze wielu chałupników dostarczając im surowca i płacąc od metr.Ten właśniesystem zwiększał koszty produkcji i nie pozwalał mu walczyć z takim na przykładDumonteilem o dostawy dla magazynu Wszystko dla Pań.Miał o to pretensję do magazynui widział w Robineau narzędzie decydującej walki wypowiedzianej tym bazarom nowości,które oskarżał o rujnowanie francuskiej produkcji.Gdy Denise zgłosiła się do sklepu, zastała panią Robineau samą.%7łona kupca była córkąinspektora robót drogowych, młodą kobietą zupełnie nie obeznaną z handlem, o wyglądziepełnej wdzięku, nieśmiałej pensjonarki.wychowanej w klasztorze w Blois.Aadna, wesoła iłagodna brunetka miała wiele uroku.Uwielbiała męża i żyła tylko tą miłością.Denise chciałajuż wyjść ze sklepu prosząc o zanotowanie swego nazwiska, gdy Robineau wrócił i przyjął jądo pracy natychmiast, ponieważ jedna z jego ekspedientek opuściła go przenosząc się domagazynu Wszystko dla Pań. Oni nam nie zostawią ani jednego porządnego subiekta powiedział. O panią będęprzynajmniej spokojny, bo podobnie jak ja nie ma pani powodu, żeby ich kochać.Niech paniprzyjdzie jutro.Wieczorem Denise nie wiedziała, w jaki sposób zawiadomić Bourrasa, że nazajutrz musigo opuścić.Starzec potraktował ją rzeczywiście jak niewdzięcznicę i uniósł się gniewem.Potem, gdy broniła się ze łzami w oczach, dając mu do zrozumienia, że domyśla siędoskonale, jakie pobudki skłaniały go do zatrudniania jej u siebie, Bourras rozczulił się także,bąknął coś, że ma wiele pracy i że Denise opuszcza go właśnie w chwili, gdy chce wypuścićna rynek nowy rodzaj parasoli swojego pomysłu. A co zrobisz z Pepim? zapytał.Było to właśnie wielkie zmartwienie Denise.Nie mogła go oddać z powrotem do paniGras i nie mogła także zostawić go samego w pokoju na cały dzień. No, to ja go zatrzymam u siebie powiedział starzec. Małemu jest u mnie dobrze.Razem będziemy gospodarować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu