[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez całe dziewięć miesięcy do narodzenia się Jana miał Zachariasz pozostać niemy.Tak czytamy o tym w przekładach, na przykład w tak zwanym „ujednoliconym": „On zaś dawał im rękoma znaki i pozostał niemy" (por.Łk 1, 22).Jest to prawidłowe tłumaczenie, chociaż greckie słowo tłumaczące „niemotę" może też oznaczać głuchotę, a nawet bycie głuchoniemym.Zapewne Bóg dotknął Zachariasza nie tylko niemotą, ale też głuchoniemotą.Fakt, że ten nie mógł mówić, wynika z Łk 1, 22, a to, że nie mógł słyszeć, wynika z Łk 1, 62, gdzie krewni Zachariasza chcą się dowiedzieć, jakie jest imię nowo narodzonego.Nie pytają jednak Zachariasza słowami, lecz raczej dając znaki.Wnioskować z tego można, że był również głuchy.Bóg czas trwania kary potem nawet przedłużył, gdyż Zachariasz pozostał głuchoniemy nie tylko do momentu urodzenia się Jana, lecz aż do jego obrzezania (Łk 1, 64).Historia, którą się tu o Bogu opowiada, nie jest szczególnie miłosierna, gdyż Bóg jest tu kimś, kto daje się człowiekowi mocno we znaki, ściślej: dotyka karą usta i uszy, jeśli człowiek od razu nie pojmuje, co się doń mówi, i ponadto stawia pytania.Na szczęście Maria za podobne pytanie, wyrażające wątpliwość: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża" (Łk 1, 34) nie została dotknięta przez Boga głuchoniemotą, gdyż w przeciwnym razie nie mogłaby będąc u Elżbiety wyrazić swego „Magnificat anima mea Dominum, wielbi dusza moja Pana" (Łk 1, 46; por.też 1 Sam 2, 1-10).Następny werset spotykamy u proroka Habakuka (3, 18): „…weselić się będę w Bogu, moim Zbawicielu".Chodzi tu o wiersz z tak zwanego Psalmu Habakuka.- Następny wers jest znowu wyjęty z ust Hanny, która go wprawdzie wypowiedziała jako prośbę, zanim Bóg podarował jej wymodlonego syna (1 Sam 1, 11): „Jeśli łaskawie wejrzysz na poniżenie służebnicy swojej…" - A słowa: „Oto bowiem odtąd błogosławioną zwać mnie będą wszystkie pokolenia…" są modyfikacją słów Lei, które ta wypowiedziała po tym, kiedy jej służąca Zilpa, jako jej zastępczyni urodziła Jakubowi syna (Asera): „Na moje szczęście! Bo wszystkie kobiety będą mnie zwały szczęśliwą" (1 Mojż 30, 13).- Słowa: „…a imię Jego jest święte" znajdziemy w Psalmie 111 (110), 9; - „A łaskawość Pańska na wieki wobec Jego czcicieli… tak można jest jego łaskawość wobec tych, co się Go boją" - te słowa znajdziemy w psalmie 103 (102), 11 I 17.- z „ramieniem Bożym" spotykamy się w Psalmie 89 (88), 11.- To, że wyniosłych pognębia wiemy z 2 Sam 22, 28.- Z kolei to, że Pan trony władców wywraca, a poniżonych i pokornych wywyższa - znajdujemy w „Mądrości Syracha" (10, 14), podobnie mówi się w Psalmie 147, 6, ponadto w księdze Hioba (5, 11) i księdze Ezechiela (21, 31).- O tym, że głodnych syci, wiemy z Psalmu 107 (106), 9 i z 1 Sam 2, 5.- Natomiast o tym, że bogaci czy możni skończyli na niczym, czytamy w Psalmie 34 (33), 11.- Zakończenie ma charakter rozproszony, jego fragmenty znajdujemy u Izajasza (41, 8), w Psalmie 98, 3, u Micheasza 7, 20 i w 1 Mojż 17, 7.Pierwotnie magnificat prawdopodobnie nie włożono wcale w usta Marii, lecz Elżbiety.Dzięki zmienionemu sformułowaniu w wersie 46.„Maria powiedziała" - zamiast „Elżbieta powiedziała", cała pieśń pochwalna została przekształcona.W niektórych starych rękopisach łacińskich znajduje się jeszcze imię Elżbiety.I to jest logiczne, gdyż cały kontekst zupełnie nie pasuje do Marii.Magnificat jest w istocie kopią pieśni pochwalnej Hanny, matki Samuela, która, podobnie jak Elżbieta, długo oczekiwała dziecka.Marii sytuacja ta nie dotyczy; jaki bowiem byłby sens modlenia się przez nią słowami starej bezdzietnej kobiety (Hanny)? Także bezpośrednio po magnificat następujący wers 56: „I Maria została u niej" pod słowami „u niej" rozumie tę, która dopiero co mówiła, czyli Elżbietę.W dodatku sąsiedzi i krewni w wersecie 58 zwrot „litościwego Boga" z magnificat odnoszą jednoznacznie do Elżbiety, i powtarzają go.Także i ta okoliczność, że Zachariasz, po tym, kiedy znowu był w stanie mówić, ze swej strony zaintonował pieśń pochwalną i dziękczynną Benedictus: „Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela" (por.Łk 1, 68-79), która również składa się ze zbioru cytatów ze Starego Testamentu - może wskazywać na to, że pierwotny kontekst był taki, iż oboje rodzice, każdy w swojej pieśni pochwalnej, dziękowali Bogu za otrzymanie długo oczekiwanego syna.Do pozdrowienia, w którym Elżbieta zwraca się do Marii, należy coś dodać.Elżbieta mówi: „Jesteś błogosławiona (po grecku: eulogemene) między niewiastami" (Łk 1, 42).Zwrot „błogosławiona między niewiastami” jest też cytatem ze Starego Testamentu, mianowicie z Księgi Sędziów 5, 24, gdzie czytamy: „Niech Jael będzie błogosławiona wśród niewiast.” Wszystko to wywołuje mieszane uczucia.Bo kimże była Jael? Była to kobieta, która wrogiemu przywódcy armii, Siserze, gdy ten śpiąc u niej odpoczywał, wbija młotkiem w skroń palik i tym samym go zabiła (4, 21).Dlatego można się przy zwrocie: „Błogosławiona między niewiastami” odrobinę zmieszać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • funlifepok.htw.pl

    •