Zdrada. Tom 2 Marie Rutkoski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiedziała już, że strata bolibez względu na to, jak do niej doszło.Słowa w głowie dziewczyny wydawały się tak głośne, że Kestrel niemal zapomniała, że wcale ich niewyrzekła.Wtedy jednak spojrzała na Verexa i spostrzegła, że zmartwiony książę patrzy na niąwyczekująco.Przypomniała sobie, co powiedział ostatnio, i potrząsnęła głową. Mój ojciec chce, żebyś najbardziej kochała jego rzekł cicho mężczyzna. Chce, żebyś kochała to,co on kocha.To i nic innego. Wiem. Och, nie jestem tego taki pewien.Twoja krawcowa nie żyje.Dziewczyna poczuła się, jakby ktoś uderzył ją w głowę kamieniem.Przed oczyma stanął jej obrazDeliah o szarych, okolonych długimi, gęstymi rzęsami oczach, podobnych do oczu Arina, unoszącejz ziemi rąbek jedwabnej sukni, która zdawała się w jasnym świetle niemal przezroczysta.Spódnicenadęły się jak płuca, które nabierają powietrza, a potem opadły z cichym westchnieniem materiału.Paniczny lęk zalał Kestrel wysoką falą i sprawił, że dziewczyna nie mogła zaczerpnąć tchu. Widziano, jak spotykała się z herrańskim ministrem rolnictwa wyjaśnił Verex. Przyszedł po niąkapitan straży.Zabiła się własnymi nożycami.Dziewczyna przypomniała sobie zakrwawione, obdarte ze skóry palce Thrynne a. Ale to nie z powodu tego spotkania wysłano do niej kapitana ciągnął książę. To był tylkopretekst.Chodziło o dzień, w którym twój gubernator wyjechał, i o szwy na jego twarzy.Bardzo schludneszwy.Pamiętasz, Kestrel, jak precyzyjnie zaszyto mu ranę? Ojciec to zauważył.Lojalność krawcowejwobec Herranu była dosłownie wyszyta na jego twarzy.Szczeniak lizał rękę Kestrel ciepłym, mokrym językiem.Dziewczyna czuła na dłoni jego oddech.Zachmurzone niebo wyglądało jak okryte puszystą kapą.Tylko w jednym miejscu prześwitywał błękit,wyglądający jak niebieska chmura na białym nieboskłonie.Przetarcie rosło i błękitniało.Stawało się większe i większe.Rozciągało się w ciszy jak wina Kestrel,jak chwila, kiedy dziewczyna ujrzała zaszytą ranę na twarzy Arina, jak spojrzenie jej ojca wbitew siedzącą na obrazie maskaradną ćmę.Kestrel ujrzała satynowy błękit, kolor sukni Jess.Pomyślała, żechmury wyglądają jak posypane cukrem pudrem.We wspomnieniach Ronan podał jej ciastko.Ugryzła kęsi poczuła, jak jego słodycz wżera się w jej język niczym trucizna. Musisz na siebie uważać powiedział Verex. Nie próbuj grać z moim ojcem, bo przegrasz.W tejrozgrywce nie chodzi o inteligencję, Kestrel.Kluczem jest doświadczenie.A ty jesteś taka& rozdarta,taka zraniona, że& Potrząsnął głową. Proszę, nie rób niczego lekkomyślnego. Jak długo? Jak długo mam się trzymać z dala od sztonów? Przecież wiesz.Kestrel położyła wilgotną dłoń na masywnym, czarnym łbie psa. Moja , pomyślała.Potem uniosłarękę i poprosiła Vereksa, żeby chwycił szczenię za obrożę.Jak długo? Póki nie umrze cesarz. Kestrel& Nadejdzie taki dzień, gdy będziemy mogli wreszcie coś zmienić.Uniosła spojrzenie na księcia.Patrzyła na jego smukłe ciało, przygarbione ramiona, przypominającewiecheć jasne włosy i wielkie, wilgotne oczy.Zastanawiała się, co by się stało, gdyby ujęła jego wyciągniętą dłoń.Czy Verex wyobrażałby sobie, żeu jego boku stoi Risha? Czy tak wyglądałoby całe ich małżeństwo? Oczyma wyobrazni Kestrel ujrzała,jak książę ją obejmuje, podtrzymuje.To było& miłe.Ale nie tylko.Było również okrutne.Obydwojeudawaliby, że ta druga osoba jest kimś zupełnie innym. Nigdy nie będę bronić ci spotykać się z Rishą powiedziała cicho Kestrel. Nie zrobiłbym jej tego szepnął Verex. Gdybym&Nie musiał kończyć.Obydwoje zdawali sobie sprawę z tego, co byłby w stanie uczynić Rishyimperator, gdyby syn mu się sprzeciwił. Moglibyśmy zmienić świat ciągnął książę. Rządzilibyśmy imperium razem, to naprawdę takiezłe?Tego pytania Kestrel z premedytacją sobie nie zadawała.Uczyniła to teraz, nie znalazła jednakodpowiedzi.Słowa zdawały się odbijać echem w jej głowie. Możemy to zrobić zapewnił Verex jeśli poczekamy.Musimy być ostrożni, Kestrel.Potrafisz byćostrożna?Dziewczyna w myślach tasowała sztony.Imperator.Inżynierka.Medyk.Przysługa.Herran.Valoria.Zauważyła nowe figury.Ułożyła je w innej kolejności.Szukała schematu, jednak pozostała z pustymirękoma.Znów przemieszała sztony.Wizerunek imperatora odbierał jej zdolność myślenia.Odwróciła gona drugą stronę, żeby nie musieć na niego patrzeć.Ale druga strona nie była pusta.Znajdowała się na niej twarz jej ojca.Co to była za gra? I co właściwie myślała sobie Kestrel? Czyż nie dość już utraciła? Nie dość zrobiła?Pamiętała radę Vereksa.Rozwiązanie zagadki inżynierki i medyka nie należało do niej.Powinna sięwycofać. Tak, przestań grać , powiedziała sobie. Odłóż sztony, uprzątnij stół, odejdz.Teraz.40NAJPIERW ARIN ZROBIA FORMY.JEDN W ROZMIARZE i kształcie kulki, jakimi bawiły siędzieci.Druga była długa, cienka i cylindryczna.Uformował po dwie sztuki każdej z nich i dopasował dosiebie połówki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu

Drogi uĹźytkowniku!