Gould Judith Piękne i bogate(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pani Goldsmith zamrugała powiekami i przez chwilkę czuła się za-skoczona.Poprosi? Ależ oczywiście, że poprosi! Natychmiast poczuła siębez porównania lepiej.Tak, niewątpliwie.Już wracała do siebie po tympoczątkowym wstrząsie.- A w każdym razie, ma ch�rie, tak sobie pomyślałam.- Tak?- Jesteś przecież najlepszą przyjaciółką Zandry, tak jak ja jestem naj-lepszą przyjaciółką Heinzie'ego.Alors.Nie byłoby zle, gdyby naszaczwórka lepiej się ze sobą poznała, n'est-ce pasł- A co proponujesz? - zapytała Dina, ustępując lepiej zorientowanejBecky.- Och, jakiś obiadek intime na cześć tych zaręczyn wydawałby sięwłaściwy.- Jakie to sprytne z twojej strony! Tak.Natychmiast coś takiego zor-ganizuję! - zawołała z entuzjazmem, natychmiast stając na wysokościzadania.Graniczyło to niemal z cudem, ale całkowicie wróciła jej pogoda du-cha.* * *Marmurowa posadzka w galerii obrazów w Schloss Engelwiesen, nawyspie o tej samej nazwie, na jeziorze o tej samej nazwie (Jezioro En-gelwiesen - drugie pod względem wielkości w Bawarii) lśniła lodowato,podobnie jak powierzchnia wody na zewnątrz.Przez szereg równo odległych od siebie wysokich okien, osadzonychgłęboko w jednej, wielkiej ścianie, do długiej sali wlewało się oślepiającojasne, północne światło; na przeciwległej ścianie od podłogi do sufituwisiały setki dzieł starych mistrzów w złotych ramach - wspaniałe, mu-zealnej wartości obrazy Belliniego i Botticellego, Rubensa i Rembrandta,Tycjana i Tintoretta - zaledwie czubek góry lodowej, jeśli chodzi o skar-by�sztuki von und zu Engelwiesenów.A nad tym wszystkim z beczkowego sklepienia, pomalowanego przeddwustu laty w stylu Charlesa Le Brun, zwieszało się w dwóch rzędachtrzydzieści dobranych żyrandoli z kryształu górskiego.Była to sala nadająca się na kontemplację, na ucztę dla oczu i na wy-chodzenie z siebie z podziwu.Jednak księżniczka Sofia nie wyglądała w tej chwili w najmniejszymstopniu na zadumaną czy zadziwioną.Majordomus przyniósł jej karto-nową kopertę FedEx, którą z Nowego Jorku wysłał do niej brat, książęKarl-Heinz.Kiedy ją otworzyła, znalazła w środku dwie małe, zapieczę-towane kopertki.Rozdarła pierwszą i teraz wściekła chodziła w kółko, zamiatając po-sadzkę jasnofioletową, wykończoną strusimi piórami suknią.- Verdammt noch einmal! - zaskrzeczała, wymachując grubym, tło-czonym zaproszeniem tak gwałtownie, aż naokoło uleciały drabiny stru-sich piór.- Zrób coś, Erweinie! Czy masz zamiar tak siedzieć i czekać, ażci dziedzictwo przejdzie koło nosa?- A cóż ja mogę zrobić? - zaskomlał jej mąż, hrabia Erwein, z jednegoz rzezbionych foteli w stylu Ludwika XIV, poustawianych pod obu ścia-nami.- Ty bezużyteczny trutniu! - Wrzask Sofii był tak pełen złości, że Etti,Welfy, Popo i Luisa, cztery spaniele, zeskoczyły ze swych taboretów iumknęły z sali z uszami gładko położonymi po sobie.- Czasami zasta-nawiam się, dlaczego ja w ogóle za ciebie wyszłam! - Odwróciła się gwał-townie, w jej oczach tańczyły dzikie błyski.- Tchórz! - rzuciła.- Unter-mensch!Hrabia Erwein Jonannes Emmanuel von der Grimmkau skulił się,zadygotał i robił co mógł, żeby stać się jak najmniej widocznym.Jegożona w jednej trzeciej była księżniczką, w jednej trzeciej anielsko cier-pliwą męczennicą, ale w pozostałej jednej trzeciej wiedzmą.Nie znałnikogo innego, kto miałby tak okropne usposobienie; on sam znajdowałsię całkowicie pod jej pantoflem.Sofia - piękna, lecz zimną, ostrą pięk-nością, w stu procentach była von und zu Engelwiesen, miała zamki iziemie, bogactwa i władzę, a krew tak błękitną, że w porównaniu z niąstarożytne pochodzenie i tytuł samego Erweina wydawały się słabiutkie itrzeciorzędne, o których to faktach nigdy nie pozwoliła mu zapomnieć.Miała wszystko - łącznie z taką domieszką chciwości, zaborczości izawiści, że całe dnie spędzała na intrygach, jakby tu zdobyć jeszcze wię-cej.Jeżeli kto inny miał coś, czego ona nie miała, spać nie mogła, dopókitego nie zdobyła.A księżniczka Sofia zwykle sypiała bardzo dobrze.Jeżeli tylko ktoś lub coś znalazło się jej na drodze, bez litości usuwałaprzeszkody.A jeżeli akurat nie mogła ich usunąć, posiekać na kawałkiczy jakoś łatwo zniszczyć, przezwyciężyła wszystko swoją wytrwałością -i koniec końców triumfowała podstępem.Księżniczka Sofia była wcieloną Lukrecją Borgia, Erwein nie miał codo tego wątpliwości.Najmniejszych! Przecież żaden człowiek nie powi-nien musieć znosić tego, co on wycierpiał z rąk tej kobiety.Sofia robiłasię coraz bardziej wściekła i sama siebie napędzała do kolejnego zeswych światowej klasy ataków furii.Erwein siedział na podobnym do tronu fotelu, trząsł się i kulił.Niepotrafił sobie wyobrazić żadnego wydarzenia, które mogłoby bardziejrozpalić furię jego żony niż ogłoszenie zbliżających się zaślubin Karla-Heinza.Teraz Sofia stanie się już naprawdę niemożliwa, myślał z trwogąhrabia.Gdybym tylko mógł uciec.Gdybym tylko mógł odlecieć rakietądo gwiazd.- Erwein!Słysząc głos żony poczuł, jak jego ciało przeszywają strzały grozy i zpoczuciem winy podniósł oczy.- Możemy zrobić tylko jedną rzecz.- Przerwała i popatrzyła na niegotwardo.- Teraz wszystko zależy od ciebie.- Ode mnie? - pisnął.- Tak, od ciebie.A może nie kochasz naszych dzieci?Nienawidzę ich! - pomyślał.Wszystkie wzięły charakter po swej mat-ce.- I chcesz, żeby miały wszystko, prawda? - ciągnęła dalej Sofia.-Przedsiębiorstwa i zamki? Prawdziwą władzę von und zu Engelwiese-nów? Chcesz chyba, żeby miały to, co im się prawnie należy?- Nie.nie rozumiem cię - wyjąkał Erwein i zaczai się wiercić ner-wowo na fotelu.- Och, myślę, że rozumiesz, kochany.- Sofia uśmiechnęła się niewe-soło.Ale mąż naprawdę nie rozumiał.Jego umysł był niezdolny do prze-biegłości.Naprawdę nie miał pojęcia, o co jej może chodzić.- Mój ojciec! - syknęła Sofia cicho, pospiesznie rozglądając się do-okoła, żeby upewnić się, czy nikt z tłumu służących ich nie podsłuchuje [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu