[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylko król z przyboczną gwardią jechał w górę do Warowni.Wreszcie poczet królewski dotarł na ostrą grań, skąd droga, wrzynając się mię-dzy ściany skalne, wiodła krótkim zboczem na rozległą platformę.Ludzie zwali ją58 Firienfeld, a była to zielona hala porosła trawą i wrzosem, górująca nad głębokimkorytem Znieżnego Potoku, wsparta o zbocza ogromnych gór, które ją osłania-ły; od południa piętrzył się nad nią Nagi Wierch, od północy zaś zębaty jak piłagrzbiet Dwimorbergu, Nawiedzanej Góry, wystrzelającej ponad zalesione ciem-nymi świerkami stoki.Dwa szeregi sterczących pionowo, bezkształtnych głazówdzieliły płaszczyznę na pół, niknąc w oddali w mroku i w cieniu drzew.Kto by sięodważył iść tą drogą, zaprowadziłaby go wkrótce do czarnego lasu Dimholt podNawiedzaną Górą, przed ostrzegawczy kamienny słup i ziejącą ciemną paszczęzakazanych drzwi.Tak wyglądała Warownia Dunharrow, działo dawno zapomnianego plemie-nia.Zaginęło w niepamięci nawet jego imię, nie zachowane w żadnej pieśni anilegendzie.Nikt też nie wiedział, jakiemu celowi służyło pierwotnie to obronnemiejsce, czy było tu ongi miasto, czy może tajemna świątynia, czy też grobowieckróla.Ludzie trudzili się ociosując tu skały za Czarnych Lat, zanim pierwszy sta-tek przybił do zachodnich wybrzeży, zanim Dunedainowie założyli państwo Gon-doru; nie zostało po dawnych mieszkańcach innych śladów prócz kamiennychposągów wytrwale strzegących każdego zakrętu drogi.Merry przyglądał się szpalerowi kamieni; były czarne i poszczerbione zębemczasu, niektóre pochyliły się, inne padły na ziemię, jeszcze inne popękały i rozsy-pały się w gruzy.Wyglądały jak rzędy starych drapieżnych zębów.Zastanawiającsię, jakie mogło być ich przeznaczenie, hobbit miał nadzieję, że król nie zamie-rza jechać wytyczonym przez nie szlakiem dalej w noc.Nagle spostrzegł po obustronach kamiennej drogi zgrupowane namioty i szałasy, wszystkie jednak odsu-nięte nieco od drzew i skupione raczej w pobliżu krawędzi urwiska.Większa ichczęść znajdowała się na prawo od drogi, tam bowiem Firienfeld rozpościerało sięszerzej; na lewo rozbity był mniejszy obóz, pośród którego wznosił się wysoki na-miot.Z tej właśnie strony na spotkanie skręcających z drogi przybyszów wyjechałjezdziec.Jezdziec okazał się kobietą, jak Merry stwierdził podjeżdżając bliżej; w mro-ku lśniły długie warkocze, chociaż głowę okrywał rycerski hełm, a pierś zbroja,u pasa zaś zwisał miecz. Witaj, Władco Marchii!  krzyknęła. Serce moje raduje się z twojegopowrotu. Witaj, Eowino!  odparł Theoden. Wszystko w porządku? W porządku  odpowiedziała, lecz Merry miał wrażenie, że głos kłamiesłowom i że młoda pani jest spłakana, jeśli można posądzać o łzy kobietę o takmężnym obliczu. Wszystko dobrze.Ciężka to była wyprawa dla ludzi ode-rwanych znienacka od rodzinnych domów.Doszło do sprzeczek i narzekań, boprzecież dawno już wojna nie wypędzała nas z naszych zielonych pól.Teraz jed-nak panuje zgoda i porządek, jak widzisz.Mieszkanie dla ciebie przygotowane,doszły mnie bowiem wieści, że wracasz, i oczekiwałam cię właśnie o tej godzinie.59  A więc Aragorn dojechał pomyślnie  rzekł Eomer. Czy jest możejeszcze tutaj? Nie, już go nie ma  odparła Eowina odwracając twarz i patrząc na góry,ciemniejące od wschodu i południa. Dokąd pojechał?  spytał Eomer. Nie wiem  odparła. Przybył póznym wieczorem i ruszył dalej wczorajo świcie, zanim słońce wyjrzało zza szczytów. Widzę, że jesteś zmartwiona, moja córko  rzekł Theoden. Co się stało?Powiedz, czy mówił ci o tej ścieżce?  Wskazał Nawiedzaną Górę majaczącąu końca kamiennej drogi, która już ginęła w mroku. czy wspomniał o ZcieżceUmarłych? Tak, królu  odparła Eowina. Przekroczył próg ciemności, z którychnikt nigdy jeszcze nie powrócił.Nie mogłam go od tego powstrzymać.Poszedłtam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • funlifepok.htw.pl

    •