Chmielewska Joanna Nawiedzony Dom

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ty, wiesz co? powiedział tajemniczo, przystępując do wycierania na-czyń. Po tym garażu ktoś łaził.To jest jakiś dziwny dom. Jak łaził? zaciekawiła się Janeczka. Wierzchem.Znaczy, właził po nim do góry.I na dół. Skąd wiesz? Widziałem takie szurane ślady, jak chowałem teczki.Zapomniałem ciprzedtem powiedzieć.Ten mech, co tam rośnie, był zdarty.Musiał ktoś łazić, bojak wlazłem obok i zleciałem, to zdarło się tak samo. To znaczy, że on też zleciał.Może to był ktoś z rodziny? Może ojciec właziłalbo Rafał?22 Coś ty, po co by mieli włazić po wierzchu? Przecież mogą się dostać nagórę od środka.To był ktoś obcy.Ja ci mówię, coś jest na tym strychu i jacyśgangsterzy chcą się do niego dostać.Janeczka przez chwilę zmywała w milczeniu, zanurzając ręce po łokcie w ol-brzymich kłębach piany z Ludwika pomieszanego z proszkiem do prania.Usiło-wała wyobrazić sobie, jak to mogło być z tym włażeniem.Garaż znajdował się nadole, nad garażem był taras, na którym niegdyś wybudowano coś w rodzaju szopy.Szopa zawaliła się, a jej dach, jedną stroną trzymający się jeszcze budynku, dru-gą obniżył się aż do poziomu tarasu, tworząc skośną płaszczyznę, całą porośniętąpięknym, zielonym mchem.Było to już nisko, niewiele nad ziemią, łatwo dawałosię tego dosięgnąć.%7ładna sztuka.Sięgnęła po następny stos naczyń. Nie wiem, po co to każdy musi jeść na stu talerzach mruknęła gniewnie. Widelce i noże, widelce i noże, jedliby jednym i też by było dobrze.Wezmygo wreszcie, bo już mam dosyć tej potwornej grzeczności! Kiedyś podobno ludzie jedli z jednej miski i jedną łyżką zauważył Pa-wełek z westchnieniem. Każdy po kolei brał i wpychał sobie do gęby.Aatwiejbyło.Janeczka wyrobiła sobie wreszcie własne zdanie na zasadniczy temat. Więc ja uważam, że ty masz rację rzekła. Na pewno tam coś jest.Przy remoncie tam wejdą i wtedy. Wcale nie wiem, jak to będzie z tym remontem przerwał Pawełek z tro-ską. Słyszałaś przecież, co mówili przy kolacji.Mają jakieś kłopoty i woląniczego nie ruszać, dopóki zmora z komórkowcem się nie wyprowadzą.Z tej ichkuchni chcą zrobić łazienkę, bo łazienek mamy za mało, i chcą tak załatwić, żebywszystko było za jednym zamachem.Janeczka z niechęcią wzruszyła ramionami. A zmora z komórkowcem nie ruszą się, dopóki nie wejdziemy na strych powiedziała zgryzliwie. W dodatku przez ten czas włazi tam bandyta.Gdziewłazi? Właśnie nie wiem.Obejrzałem okna, ale po garażu mógł wlezć tylko dotego zakratowanego.Nie wiem, co mu przyjdzie z zakratowanego okna.To jestokno od tej zamkniętej części.Janeczka znów rozmyślała przez chwilę.Dziwię się, że ich to nic nie obchodzi zauważyła z naganą, mając na my-śli całą dorosłą rodzinę. Przejmują się głupstwami, a czymś poważnym wcale.Będziemy musieli sami to załatwić.Co załatwić? zainteresował się Pawełek.Wypłoszyć zmorę.Nie mam cierpliwości czekać, aż oni do czegoś dojdą.Zoba-czymy, czego ona nie lubi i postaramy się o to.Pawełkowi projekt spodobał sięod razu.Bardzo dobrze pochwalił. Ciekawe, co to będzie.Może węże? Albomyszy?23Nie wiem na razie.Może wystarczą karaluchy? Widziałam w supersamie dwabardzo piękne.Przynieś koniecznie te klucze, trzeba zajrzeć na jej strych.Rany, ile roboty! westchnął Pawełek. I Chaber, i klucze, i gangsterzy,i jeszcze szkoła do tego.Szkoła mi przeszkadza najwięcej.Tylko nie waż się la-tać na żadne wagary! krzyknęła Janeczka ostrzegawczo, odwracając się gwał-townie i wychlapując na podłogę wielki placek piany. Całą grzeczność byśzmarnował! Nadrobisz to sobie potem, jak już się przyzwyczają do psa!Dobra, sam wiem.Nie pouczaj mnie.Więc mnie się wydaje, że on dolazł dotego zakratowanego okna i dalej mu nie poszło, więc zrezygnował i zleciał.Albo może.Czekaj! A może przepiłował tę kratę? Pawełek znieruchomiałna moment, ze ścierką i półmiskiem w rekin h, i spojrzał na siostrę roziskrzonymwzrokiem.Co? A wiesz.Rany, to jest myśl! Możliwe, że przepiłował! Możliwe, żezmora z komórkowcem rzeczywiście robią dziurę w ścianie i on o tym wie i teżchce przelezć.%7łeby zdążyć przed nimi? Ty masz rację, musimy to sprawdzić!Ale najpierw musimy załatwić z psem rzekła stanowczo Janeczka, usiłu-jąc przepchnąć zwały piany przez otwór zlewozmywaka. trudno, ten tydzieńjeszcze przetrzymamy.4Pan Chabrowicz siedział na krześle przy stole i chwycił się za głowę gestemnajostateczniejszej desperacji. Po co ja się zgodziłem na ten cały obłęd! jęczał w bezgranicznym przy-gnębieniu. Na diabła mi był ten kretyński spadek! Musiałem chyba mieć za-ćmienie umysłu! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu

Drogi uĹźytkowniku!