Gibson William Neuromancer (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tunel kończył się gładką, nieco wklęsłą klapą o średnicy dwóch metrów.Hy-drauliczne siłowniki znikały w elastycznych powłokach, umocowanych do obu-dowy włazu. I co.Case zamknął usta, gdy klapa ruszyła w górę.Niewielka różnica ciśnień178dmuchnęła mu w oczy drobnym pyłem.Maelcum przeczołgał się przez krawędz i Case usłyszał cichy trzask zwalnia-nego bezpiecznika Remingtona. To tobie się spieszy szepnął Maelcum.Po chwili Case stał już przy nim.Właz znajdował się w środku okrągłej, wysoko sklepionej komory, wyłożonejniebieskimi kafelkami antypoślizgowymi.Maelcum szturchnął Case a i wskazałpalcem: we wklęsłej ścianie tkwił wbudowany monitor.Na ekranie wysoki młodyczłowiek o rysach Tessier-Ashpoola strzepywał coś z rękawów ciemnego płasz-cza.Stał obok identycznego włazu, w identycznej komorze. Najmocniej pana przepraszam. Głos dobiegał z kratki umieszczonej nadklapą.Case podniósł głowę. Oczekiwaliśmy pana trochę pózniej, w doku osio-wym.Jedną chwileczkę.Młody człowiek na ekranie niecierpliwie potrząsnął głową.Drzwi po lewej stronie stanęły otworem.Maelcum odwrócił się błyskawicz-nie.Niewysoki Euroazjata w pomarańczowym kombinezonie przestąpił prógi wytrzeszczył oczy.Otworzył usta, ale nie wydał żadnego dzwięku.Zamknąłusta.Case spojrzał na monitor: pusty. Kto? wykrztusił tamten. Rastafariańska flota wojenna. Case wyprostował się; dek cyberprze-strzeni obijał mu biodro. Chcemy tylko włączyć się w wasz system strażniczy.Mężczyzna przełknął ślinę. Czy to test? Kontrola lojalności.To musi być kontrola lojalności. Wytarłdłonie o nogawki kombinezonu. Nie, chłopie, to prawda. Maelcum stanął przed nim, mierząc z obrzynaw euroazjatycką twarz. Ruszaj się.Przeszli przez drzwi w korytarz, którego ściany z gładzonego betonu i pokrytależącymi jeden na drugim dywanami podłoga były Case owi doskonale znane. Niezłe chodniczki. Maelcum pchnął jeńca lufą karabinu. Pachnie jakw kościele.Podeszli do kolejnego monitora, antycznego Sony umieszczonego nad kon-solą z klawiaturą i złożoną tablicą gniazd połączeniowych.Kiedy się zatrzymali,rozbłysnął ekran, a Finn uśmiechnął się z przymusem na tle czegoś, co wyglądałojak frontowy pokój Metro Holografix. W porządku stwierdził. Maelcum wezmie tego faceta kawałek dalej,do magazynku.Tam go wepchnie.Zatrzasnę drzwi.Case, piąte gniazdo od lewej,górny panel.Wtyczki adaptorów są w szafce pod konsolą.Potrzebujesz dwudzie-stostykowej Ono-Sendai na czterdziestkę Hitachi.Maelcum pchnął więznia, a Case przyklęknął i szperał w stosie wtyczek, ażznalazł tę, której szukał.Podłączył dek do adaptora i czekał.179 Musisz tak wyglądać? zapytał twarz na ekranie.Finn znikał linia zalinią, przesłaniany obrazem Lonny ego Zone a na tle ściany z podartymi japoń-skimi plakatami. Czego tylko zapragniesz, dziecinko. Zone przeciągał słowa. Wystar-czy poprosić Lonny ego. Nie przerwał Case. Wolę Finna.Gdy tylko zniknął portret Zone a, wcisnął do gniazda adaptor Hitachi i umo-cował na czole trody. Co cię zatrzymało? spytał Płaszczak i roześmiał się. Mówiłem, żebyś tego nie robił burknął Case. Taki żart, mały wyjaśnił konstrukt. U mnie zerowy upływ czasu.Popatrzmy, co tu mamy.Program Kuang był zielony, o odcieniu identycznym jak lód T-A.Gdy Casepatrzył, stawał się coraz bardziej nieprzejrzysty, choć w centrum nadal widziałczarną, lśniącą sylwetkę rekina.Linie pęknięć i halucynacje zniknęły i kształtbył równie rzeczywisty jak Marcus Garvey: bezskrzydły, antyczny odrzutowiecz gładką powłoką wyłożoną czarnym chromem. Gotowy stwierdził Płaszczak. Zgadza się przytaknął Case i przeskoczył..i tyle.Przykro mi mówiła 3Jane, bandażując głowę Molly. Zestawnie wykazał żadnego wstrząsu ani trwałych uszkodzeń oka.Zanim tu przyszłaś,nie znałaś go chyba zbyt dobrze? W ogóle go nie znałam odparła obojętnie Molly.Leżała na plecachna jakimś wysokim łóżku albo stole wyłożonym czymś miękkim.Case nie czułzłamanej nogi.Synestetyczny efekt pierwszego zastrzyku chyba minął.Zniknę-ła czarna kula, lecz jej ręce zostały unieruchomione niewidocznymi dla Molly,miękkimi pasami. Chce cię zabić. To by się zgadzało. Molly patrzyła na jaskrawą lampę w chropowatymsuficie. Nie wiem, czy mu pozwolę oświadczyła 3Jane i Molly z wysiłkiemobróciła głowę, by spojrzeć w ciemne oczy. Nie żartuj ze mnie poprosiła. Kiedy chyba mam ochotę stwierdziła 3Jane, pochylając się, by pocało-wać Molly w czoło.Ciepłą dłonią odgarnęła jej włosy.Jasna dżellaba była popla-miona krwią. Gdzie on teraz jest? zapytała Molly. Pewnie robi sobie zastrzyk. 3Jane wyprostowała się. Nie mógł sięciebie doczekać.Sądzę, że opieka nad tobą będzie całkiem niezłą zabawą.180Z obojętnym uśmiechem wytarła zakrwawioną dłoń o połę szaty. Trzeba cijeszcze raz złożyć nogę, ale załatwimy to jakoś. Co z Peterem? Peter. Potrząsnęła głową.Kosmyk ciemnych włosów opadł jej naczoło. Peter zaczął mnie nudzić.W ogóle sądzę, że używanie narkotyków jestdość nudne. Zachichotała. W każdym razie przez innych.Mój ojciec, jakpewnie zauważyłaś, był zdeklarowanym narkomanem.Molly napięła mięśnie. Nie denerwuj się. Palce 3Jane musnęły skórę nad paskiem skórzanychdżinsów. Samobójstwo było rezultatem moich manipulacji z marginesami bez-pieczeństwa jego zamrażarki.Nigdy go naprawdę nie spotkałam.Wyszłam zesztucznej macicy podczas ostatniego okresu jego snu.Ale znałam go doskona-le.Rdzeniowe wiedzą wszystko.Widziałam, jak morduje moją matkę.Pokażę ci,gdy tylko poczujesz się lepiej.Dusi ją w łóżku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu

Drogi uÄšĹşytkowniku!