Miasteczko Salem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W imię Ojca i Syna, i Ducha Zwiętego, rozkazuję ci, odejdz!Ale kto tam był?Zawołaj mnie, gdybyś czegokolwiek potrzebował.Nie mogę, Mike.Jestem starym człowiekiem.Boję się.Noc ogarnęła nagle jego umysł, zaludniając go niewyraznymi, tańczącymiw szaleńczym tempie postaciami.Białe twarze clownów, wielkie oczy, ostre zęby,cienie wyciągające z mroku ręce.Jęknął rozpaczliwie i zasłonił rękami twarz.Nie mogę.Boję się.Nie wstałby nawet wtedy, gdyby zobaczył, jak porusza się klamka u drzwijego pokoju.Był sparaliżowany strachem i myślał tylko o tym, że nie powinienbył w ogóle jechać wieczorem do Della.Boję się.159A potem, w śmiertelnej ciszy spowijającej dom, siedząc bezradnie na brzegułóżka z twarzą schowaną w dłoniach, usłyszał wysoki, słodki, złowrogi śmiechdziecka.a potem odgłosy ssania.CZZ DRUGACesarzlodów śmietankowychWezwijcie osiłka, co zwija wielkie cygaraI każcie mu ubijać w kuchennych naczyniachTłuste pożądliwością masło.Niech dziewki włóczą się w dowolnie wybranychSukniach, a chłopcy niech przynoszą kwiatyZawinięte w zeszłomiesięczne gazety.To będzie koniec zaszłości światowych.Prawdziwym cesarzem jest cesarz lodów śmietankowych.Wezcie z komody uczynków,Tej bez trzech szklanych gałek, ową chustkę,Na której wyhaftowała kiedyś trzy wachlarzeI rozpostarła ją, by zasłonić nimi swoją twarz.A jeżeli pokaże swe zrogowaciale stopy, to tylkoPo to, byśmy pojęli całą jej głupotę.Niech lampa rozjaśni mrok chmur burzowych.Prawdziwym cesarzem jest cesarz lodów śmietankowych.Wallace StevensW tej kolumnie jest Dziura.Czy widzisz przez niąKrólową Zmierci?George SeferisROZDZIAA �SMYBen (III)1Musiał już od dłuższego czasu słyszeć pukanie, bo jego echo docierało do nie-go w krętych uliczkach snu, którymi wędrował mozolnie do przebudzenia.Byłozupełnie ciemno, a kiedy sięgnął po budzik stojący przy łóżku, żeby sprawdzić go-dzinę, strącił go na podłogę.Czuł się zdezorientowany i przestraszony z jakiegośniejasnego powodu. Kto tam? zapytał. Eva Miller, panie Mears.Telefon do pana.Wstał, wciągnął spodnie i nie zakładając koszuli otworzył drzwi.Eva miałana sobie swoją białą podomkę i wyraz twarzy kogoś, kto jeszcze nie rozbudził sięna dobre.Ktoś zachorował? A może umarł? przemknęło mu przez myśl. Zamiejscowa? Nie, to Matthew Burke.Wcale nie podziałało to na niego uspokajająco. Która godzina? Kilka minut po czwartej.To chyba coś bardzo pilnego.Ben zszedł na dółi podniósł leżącą obok aparatu słuchawkę. Co się stało, Matt?W słuchawce usłyszał gwałtowny, chrapliwy oddech. Możesz do mnie przyjechać? Natychmiast? Tak, oczywiście.O co chodzi? Jesteś chory? Nie przez telefon.Przyjedz jak najszybciej. Będę za dziesięć minut. Ben. Tak? Masz krucyfiks? Medalik ze świętym Krzysztofem albo coś w tym rodzaju? Do licha, nie.Jestem, to znaczy byłem, baptystą. Trudno.Przyjeżdżaj, czekam.163Ben odłożył słuchawkę i szybko poszedł na górę.Eva stała na piętrze z dło-nią opartą o poręcz schodów i twarzą, na której malowały się sprzeczne uczucia:ciekawość i niechęć do wtrącania się w nie swoje sprawy. Czy pan Burke jest chory? Twierdzi, że nie, ale zapytał mnie.Czy pani jest katoliczką? Mój mąż chodził do kościoła. Ma pani krucyfiks, różaniec albo medalik ze świętym Krzysztofem? To znaczy.W sypialni mam krzyż.Chyba mogłabym. Bardzo panią proszę.Odeszła, szurając ciepłymi kapciami po wytartym chodniku.Ben wszedł doswego pokoju, wciągnął wczorajszą koszulę i założył buty.Kiedy ponownie wy-szedł na korytarz, Eva już czekała na niego, ściskając w dłoniach krzyż błyszczącysrebrem. Dziękuję pani powiedział, biorąc go od niej. Pan Burke poprosił, żeby pan mu go przywiózł? Tak.Zmarszczyła brwi.Z jej twarzy zniknęły już resztki senności. To dziwne.Nie jest katolikiem i wątpię, czy w ogóle chodzi do kościoła. Nie powiedział mi, o co chodzi. Aha. Skinęła głową, jakby to wszystko wyjaśniało. Tylko proszę naniego uważać.To dla mnie cenna pamiątka. Oczywiście. Mam nadzieję, że z panem Burke wszystko w porządku.To bardzo dobryczłowiek.Ben zszedł na parter i poszedł do samochodu.Trzymając w prawej dłoni krzyż,nie bardzo mógł wyciągnąć z kieszeni kluczyki, lecz zamiast po prostu przełożyćgo do lewej, powiesił sobie na szyi.Srebrny ciężar dotknął uspokajająco jego pier-si, ale pogrążony w domysłach Ben wsiadając do samochodu nawet nie zwróciłna to uwagi.2Na parterze domu Matta we wszystkich oknach paliło się światło, a on sampojawił się na schodkach natychmiast, gdy tylko blask reflektorów samochoduskręcającego na podjazd przesunął się po frontowej ścianie.Ben wysiadł, przygotowany na najgorsze.Matt najwyrazniej był w szoku;śmiertelnie blady, drżące usta i szeroko otwarte, przerażone oczy. Chodzmy do kuchni powiedział.Kiedy Ben przekraczał próg, światło zamigotało na krzyżu. Przywiozłeś go.164 Pożyczyła mi Eva Miller.Co się stało? W kuchni powtórzył Matt.Kiedy mijali schody wiodące na piętro, spoj-rzał w górę i jego ciałem wstrząsnął nagły dreszcz.Stół, przy którym nie tak dawno jedli spaghetti, był teraz pusty, jeśli nie liczyćtrzech przedmiotów zupełnie do siebie nie pasujących: filiżanki z kawą, sfatygo-wanego egzemplarza Biblii i rewolweru kaliber 38. Powiedz wreszcie, o co chodzi, Matt.Wyglądasz okropnie. Może to wszystko tylko mi się przyśniło, ale dzięki Bogu, że jesteś.Matt wziął ze stołu rewolwer i zaczął niepewnie obracać go w dłoniach. Mów, co się stało.I przestań się tym bawić.Jest naładowany? Matt odłożyłbroń i przesunął dłonią po włosach. Tak, jest naładowany.Choć nie sądzę, żeby mógł cokolwiek pomóc.Chyba że strzeliłbym sobie w łeb. Roześmiał się nienaturalnym, histerycznymśmiechem. Uspokój się!Ostry ton głosu zabrzmiał w kuchni niczym trzaśniecie bicza.Matt potrząsnąłgłową, nie w geście negacji, lecz tak, jak czynią to niektóre zwierzęta po wyjściuz zimnej wody. Na górze jest martwy człowiek powiedział. Kto? Mike Ryerson.Opiekował się miejską zielenią. Jesteś pewien, że nie żyje? Tak, chociaż nawet na niego nie spojrzałem.Nie miałem odwagi, bo z dru-giej strony.on może wcale nie być martwy. Matt, to nie ma żadnego sensu! Myślisz, że tego nie wiem? Gadam bez sensu, chodzą mi jakieś wariactwapo głowie, ale zadzwoniłem do ciebie, bo jesteś jedyną osobą w Salem, która.która. przerwał i ponownie potrząsnął głową, po czym zaczął od początku. Pamiętasz, rozmawialiśmy o Dannym Glicku. Tak. I o tym, że umarł na złośliwą anemię, czyli na coś, co nasi dziadkowienazywali wyniszczeniem. Zgadza się. Mike go pochował.I to właśnie Mike znalazł psa Wina Purintona nadzia-nego na bramę cmentarza.Spotkałem go wczoraj wieczorem u Della i.3.ale nie mogłem tam wejść zakończył. Po prostu nie i mogłem.Siedziałem na łóżku przez prawie cztery godziny, a potem wymknąłem się na dółjak złodziej i zadzwoniłem do ciebie.Co o tym wszystkim myślisz?165Ben tymczasem zdjął krzyż z szyi i teraz od niechcenia przesuwał międzypalcami ogniwa grubego, srebrnego łańcucha.Dochodziła już piąta rano i zzahoryzontu powoli wstawał blask wschodzącego słońca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu