[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie ma? - powtórzył miękko Riktors.- Czy zwiodło cię publiczne okrucieństwo Mikala? Nie, Słowiku.- W jego głosie Ansset usłyszał cień bólu, ukrytego za fasadą twardego, bezlitosnego imperatora.- Zostań i śpiewaj dla mnie, Słowiku - zaproponował Riktors.Prośba drżała na krawędziach słów.- Przydzielono mnie do Mikala, nie do ciebie - powiedział Ansset.- Muszę wracać do domu.- Nie - zaprzeczył Riktors, sięgnął pod ubranie i wyciągnął list.Ansset przeczytał.List, napisany charakterem pisma Esste, informował go, że jeśli sobie życzy, Dom Pieśni przydzieli go Riktorsowi.Ansset nie rozumiał.Ale wiadomość była wyraźna, charakter pisma niewątpliwie należał do Esste.Zaufał Esste, kiedy kazała mu pokochać Mikala.Zaufa jej także teraz.Ansset wyciągnął rękę i dotknął urny z popiołami, stojącej na stole.- Nigdy cię nie pokocham - powiedział, pragnąc zranić Riktorsa.- Ani ja ciebie - odparł Riktors.- Niemniej możemy dać sobie nawzajem coś, czego obaj pragniemy.Czy Mikal sypiał z tobą?- Nigdy nie próbował.Nigdy mu nie proponowałem.- Ja też nie będę próbował - zapewnił Riktors.- Chcę tylko słuchać twoich pieśni.Ansset nie odnalazł w sobie głosu, żeby oznajmić swoją decyzję.W milczeniu kiwnął głową.Riktors miał dość taktu, żeby powstrzymać uśmiech.On również kiwnął głową i wstał od stołu.Zanim dotarł do drzwi, dogonił go głos Ansseta.- Co z tym zrobisz?Riktors spojrzał na urnę, na której spoczywała dłoń Ansseta.- Prochy należą do ciebie.Zrób z nimi, co chcesz.- Potem Riktors Mikal wyszedł.Ansset zabrał urnę z popiołami do pokoju, gdzie on i ojciec Mikal śpiewali sobie tak wiele pieśni.Długo stał przed kominkiem, nucąc zapamiętane melodie.Zwrócił wszystkie piosenki ojcu Mikalowi, a potem z miłością wysypał zawartość urny prosto w buzujące płomienie.Popioły zgasiły ogień.Rozdział 23- Przemiana jest całkowita - powiedział Mistrz Pieśni Onn do Mistrzyni Pieśni Esste, jak tylko zamknęły się drzwi do Wysokiej Sali.- Tego się obawiałam - wyznała Esste cicho, drżącą melodią.- Riktors Ashen to mądry człowiek.Ale pieśni Ansseta są silniejsze niż mądrość.Usiedli razem w zimnym blasku słońca, przefiltrowanym przez okiennice w Wysokiej Sali.- Ach - zanucił Mistrz Onn melodię miłości do Mistrzyni Esste.- Nie pochlebiaj mi.To Ansset posiada talent i moc.- Ale Esste była nauczycielką.W innych rękach Ansset mógł stać się narzędziem dla zdobycia władzy, bogactwa.Albo gorzej, mógł się zmarnować.Ale w twoich rękach.- Nie, bracie Onn.Ansset ma w sobie zbyt wiele miłości i lojalności.Każe innym pragnąć tego, czym jest on sam.On jest narzędziem, którego nie można użyć do złych celów.- Czy kiedyś pozna prawdę?- Może; na razie chyba nie podejrzewa siły swojego talentu.Lepiej, jeśli nigdy się nie dowie, jak bardzo się różni od innych Słowików.A ta ostatnia blokada w jego umyśle.założyliśmy ją starannie.Nigdy jej nie pokona, więc nigdy nie odkryje, kto włożył koronę na głowę Riktorsa.Nawet nie będzie zadawał takiego pytania.Mistrz Pieśni Onn zaśpiewał drżąco o delikatnych wzorach wplecionych w umysł pięciolatka, sześciolatka, dziewięciolatka; wzorach, które mogły się rozpleść w każdej chwili.- Ale tkaczka działała mądrze i splot wytrzymał.- Mikal Zdobywca - powiedziała Esste - nauczył się kochać pokój bardziej, niż kochał samego siebie.Riktors Mikal też się nauczy.To wystarczy.Spełniliśmy nasz obowiązek wobec ludzkości.Teraz musimy uczyć innych małych śpiewaków.- Znowu stare pieśni - westchnął Mistrz Onn.- Nie - zaprzeczyła Mistrzyni Esste z uśmiechem.- Nauczymy ich pieśni o Słowiku Mikala.- Ansset zaśpiewał już tę pieśń lepiej, niż my potrafimy.- Więc będziemy mu akompaniować! - szepnęła Mistrzyni Esste, kiedy powoli wyszli z Wysokiej Sali.Ich śmiech spłynął po schodach muzyczną kaskadą.JOSIFRozdział 1Kya-Kya miała zbyt chude ramiona.Zauważyła to ponownie, kiedy dotknęła klawiszy na swoim komputerowym terminalu; gdyby musiała podnieść coś ciężkiego, złamałaby sobie ręce.Nie jestem stworzona do dźwigania ciężarów, napomniała samą siebie Kya-Kya.Nie wyglądam na poważną osobę i dlatego zaprzęgnięto mnie do takiej niepoważnej pracy.Już wcześniej podpierała się tym racjonalnym wytłumaczeniem, chociaż wierzyła w nie tylko połowicznie.Ukończyła Rządowy Instytut w Princeton z czwartą najwyższą lokatą w historii szkoły; a kiedy próbowała znaleźć pracę, zamiast zalewu prestiżowych ofert musiała wybierać pomiędzy posadą komputerowego operatora w Centrum Informatycznym w Tegucigalpie albo stanowiskiem zarządcy miasta na jakiejś zapomnianej planecie, której nawet nie znalazła na gwiezdnych mapach.„To tylko praktyka”, powiedział jej doradca.„Kiedy się wykażesz, od razu awansujesz”.Ale Kya-Kya czuła, że nawet doradca nie wierzył we własne słowa.Jakim cudem mogła się wykazać w Tegucigalpie? Pracowała w Opiece Społecznej, Emeryturach, Ubezpieczeniach Socjalnych.A jej wydział nie miał zasięgu imperialnego - tylko planetarny.Ziemia, akurat Ziemia, która może i była stolicą wszechświata, ale w gruncie rzeczy pozostała prowincjonalną dziurą.Gdyby tylko Kya-Kya potrafiła przekonać samą siebie, że nie dostała lepszej pracy z powodu własnej niekompetencji, słabości, nieodpowiedzialności, czy dlatego, że zrobiła złe wrażenie - mogłaby wtedy uwierzyć, że poprawi swoją sytuację, jeśli udowodni własną siłę, kompetencję i odpowiedzialność.Ale nie miała złudzeń.W Domu Pieśni najpierw Głusi, a w następnej kolejności Ślepi odgrywali drugorzędne i trzeciorzędne role w społeczności.Tutaj, na Ziemi, dyskryminacja dotyczyła młodych, zdolnych, kobiet.I chociaż młodość sama przeminie, Kya-Kya nie mogła nic poradzić na własną płeć - transseksualizm spotykał się z jeszcze większym potępieniem.A jej zdolności, które rząd powinien wysoko cenić, czyniły z niej obiekt zazdrości, nienawiści, nawet strachu.Pracowała tutaj już trzeci tydzień i dzisiaj wreszcie miarka się przebrała.Obowiązki służbowe zabierały jej najwyżej jedną trzecią czasu - jeśli umyślnie zwalniała tempo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • funlifepok.htw.pl

    •