[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na Księżycu, oczywiście.Dwukilo­metrowe okrążenie w Hali Olimpijskiej.- Myślisz, że wytrzymasz sześć godzin?- Bez problemu, bo przecież w każdej chwili będę mógł zatrzymać się, żeby odpocząć.Latanie na Księżycu jest co najmniej dwa razy trudniejsze niż tutaj.- Dobrze, Jimmy.Idziemy do laboratorium.Dam ci pozwolenie lekarskie, kiedy tylko dostanę wyniki analizy.albo nie dam.Nie chcę, żebyś miał płonną nadzieję, myślę jednak, że będziesz mógł polecieć.Uśmiech od ucha do ucha okrasił białą jak kość słonio­wa twarz Jimmy'ego Paka.Sunąc za lekarzem pokłado­wym Laurą Ernst do śluzy, odwrócił się i zawołał do kolegów:- Ręce z daleka, bardzo proszę! Nie chcę, żeby mi ktoś pięścią przedziurawił skrzydło.- Przypilnujemy, Jimmy - obiecał dowódca.- Do­stęp do Ważki wzbroniony każdemu, nie wyłączając mnie.26.Gkos RamyDopiero nad brzegiem Morza Cylindrycznego Jimmy Pak uświadomił sobie prawdziwy ogrom swej przygody.Dotych­czas leciał nad terenem znanym i wiedział, że zawsze ­jeżeli oczywiście nie nastąpi jakaś katastrofa - mógłby wylądować i w ciągu kilku godzin wrócić pieszo do bazy.Teraz możliwości wyboru już nie miał.Gdyby lądował przymusowo na morzu, prawdopodobnie utonąłby w tych trujących wodach.Nawet gdyby zdrowo i cało wylądował w rejonie południowym, mógłby zginąć bez pomocy, i to jeszcze przed ucieczką Śmiałka z wymierzonej w Słońce orbity Ramy.Jasno też sobie uświadomił, że w tym wypadku bardziej prawdopodobne są nieszczęścia, których przewidzieć nie sposób.Nieznany teren może sprawić mnóstwo niespo­dzianek: mogą być tutaj jakieś stworzenia, które fruwają i którym nie podoba się jego wtargnięcie.Bardzo by nie chciał walczyć z czymkolwiek większym niż gołąb.Kilka celnych dziobnięć - i na nic cała aerodynamika Ważki.A przecież gdyby nie było żadnego ryzyka, nie byłoby i osiągnięcia - nastroju wielkiej przygody.Miliony ludzi chętnie znalazłyby się na jego miejscu.On leci tam, gdzie nie tylko nikt nigdy przed nim nie był, ale też nikt nigdy po nim nie będzie.Na przestrzeni całej historii on, Jimmy Pak, jako jedyny spośród ludzi zbada po­łudniowe rejony Ramy.Postanowił, gdy tylko targnie nim lęk, przypominać sobie o tym.Już przyzwyczaił się do siedzenia w przestworzach pośrodku tego dziwnego świata.Ponieważ oddalił się o dwa kilometry od osi, nabrał określonego pojęcia, gdzie jest “dół", a gdzie “góra".Grunt był teraz w dole, oddalony o sześć kilometrów, łukowate niebo ramiańskie było w odległości dziesięciu kilometrów w górze.Miasto Londyn wisiało tam prawie u zenitu: z drugiej strony widział Nowy Jork, który rozciągał się bezpośrednio przed nim.- Ważka - usłyszał głos z Kontroli na Piaście - tro­chę za bardzo się obniżasz.Dwa tysiące dwieście metrów od osi.- Dziękuję - odpowiedział - zaraz się wzniosę wyżej.Powiedzcie mi, kiedy będę z powrotem na dwutysięcznym metrze.Na to musiał wciąż uważać.Istniała naturalna skłonność do opadania - a on nie miał żadnych przyrządów, które by mu dokładnie podawały położenie.Gdyby zanadto oddalił się od strefy nieważkości na osi, mógłby tam już nie powrócić.Na szczęście istniał duży margines błędu i jego lot nieustannie obserwowano przez teleskop na Piaście.Teraz już leciał nad pełnym morzem, pedałując ze stałą szybkością dwudziestu kilometrów na godzinę.Za pięć minut miał być nad Nowym Jorkiem: ta wyspa wyglądała raczej na statek wieczyście płynący wkoło po Morzu Cylin­drycznym.Nad Nowym Jorkiem zrobił jedno okrążenie, przy czym zatrzymał się kilka razy, żeby jego mała kamera telewizyj­na mogła przesyłać obrazy nieruchome, wolne od drgań.Panorama tych budowli, baszt, zakładów przemysłowych czy elektrowni - cokolwiek to było - urzekała go, ale zasadniczo nie miała znaczenia.Choćby najdłużej wpat­rywał się w skomplikowaną budowę Nowego Jorku, nic by z tego nie zrozumiał.Kamera mogła uchwycić więcej szczegółów, niżby w najlepszym nawet wypadku zapamię­tał.Kiedyś - może za rok - te-zdjęcia posłużą jakiemuś badaczowi jako klucz do sekretów Ramy.Zostawił Nowy Jork w dole i już po kwadransie znalazł się nad drugą połową Morza Cylindrycznego.Sam o tym nie wiedząc, przeleciał nad wodą bardzo szybko.Ńad wybrze­żem południowym, uspokojony, bezwiednie zwolnił, tak że prędkość Waźki zmniejszyła się o dobre kilka kilometrów na godzinę.Leciał teraz nad terytorium zupełnie nieznanym, ale przynajmniej już nie nad morzem, tylko nad lądem.Ledwie minął ogromne urwisko, stanowiące południową granicę Morza Cylindrycznego, powiódł kamerą telewizyj­ną po całym kręgu tego świata.- Piękne! - odezwała się Kontrola na Piaście.- To uszczęśliwi kartografów.Jak się czujesz?- Doskonale.tyle że jestem trochę zmęczony, ale nie bardziej, niż się spodziewałem.Daleko jeszcze do bieguna?- Piętnaście koma sześć kilometrów.- Powiedzcie, kiedy będzie dziesięć.Wtedy odpocznę.I pilnujcie, żebym nie opadał.Zacznę się wznosić, kiedy zostanie mi tylko pięć do przebycia.I dwadzieścia minut później wydawało mu się, że świat zamyka się nad nim.Doleciał do końca długości walca i znalazł się w południowej kopule.Oglądał ją całymi godzinami przez teleskopy na północ­nym końcu Ramy i nauczył się jej geografii na pamięć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • funlifepok.htw.pl

    •