Carter Stephen L. Elm Harbor 01 Władca Ocean Park

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To również Addi-son namawiał mnie, wbrew woli rodziny, żebym się nie oglądał i ożenił zKimmer, co pomimo pojawiających się od czasu do czasu problemów byłodecyzją, której nigdy nie będę żałował.Jednak patrząc wczoraj w jego ciemne, troskliwe oczy, nie potrafiłemznalezć niczego, w czym mógłby mi pomóc.Powiedziałem mu prawdę - żenie mam pojęcia, o co pytał wujek Jack, toteż nie planuję niczego w tejsprawie robić.Addison, jak na wytrawnego polityka przystało, zręczniezmienił kurs i stwierdził, że to byłoby najlepsze rozwiązanie - gdyby okazałosię, że wujek Jack jest prawdziwym wariatem.(IV)Po wypiciu trzech filiżanek kawy Mariah w końcu oznajmia, że pora wy-ruszać.Jednak, jak to zazwyczaj bywa, łatwiej to powiedzieć, niż wykonać.Wczoraj wieczorem szeregi ogromnej rodziny mojej siostry zasiliła jeszczeaktualna au pair, pulchna, zachwycająca kobieta z Bałkanów, której imienianie potrafiłem prawidłowo wymówić.Jednak nawet przy pomocy jej i Sallyubranie piątki dzieci do jazdy na rolkach zajmuje zdumiewająco dużo czasu.Sama Mariah również musi przygotować się do wyjścia.Czekając, aż będągotowi, wędruję z Bentleyem po domu.Widzę, jak mój syn ze zdumieniemrozgląda się po gabinecie ojca i uświadamiam sobie, że nie wchodził tu chy-ba od roku.Ojciec był bardzo przywiązany do swej prywatności, a to byłojego najbardziej prywatne miejsce.Podnoszę Bentleya i pokazuję mu podpi-sane fotografie mojego ojca z wielkimi tego świata, wiszące na ścianie na-przeciw okna.Ze względu na Bentleya starannie wymawiam ich nazwiska,chociaż i tak ich nie zapamięta: John Kennedy, Lyndon Johnson, Roy Wil-kins, Martin Luther King, A.Philip Randolph.Docieramy do drzwi prowa-dzących na korytarz, a za nimi, na przeciwległym końcu, następuje zmianaorientacji politycznej: Richard Nixon, Ronald Reagan, George Bush p�re etfils, Dan Quayle, Bob Dole, John McCain, Pat Robertson.Mój syn chicho-cze, marszczy brwi i znów chichocze, na niektóre fotografie wskazuje pal-cem, a inne ignoruje, jednak trudno się doszukać jakiegoś ideologicznegoklucza w jego reakcji.Przed śmiercią ojciec miai do swej dyspozycji oficjalne, odpowiednioimponujące narożnikowe biuro, obok biura wujka Mala.Znajdowało się onona dziesiątym piętrze budynku o szklanych ścianach przy skrzyżowaniuSeventeenth i Eye, niedaleko Białego Domu, do którego - pomimo wszyst-kiego, co zaszło - ojciec był nadal od czasu do czasu zapraszany, przynajm-niej za rządów republikańskich.W centrum Waszyngtonu biurowce sąznacznie niższe niż w innych dużych miastach.Dziesiąte piętro uznawanejest za całkiem eleganckie, a właśnie elegancja była dominującym stylem wostatnich, ciężkich latach życia mojego ojca.Najwyrazniej postanowił na-tychmiast zarobić wszystkie pieniądze, których nie dostawał przez dwadzie-ścia lat pracy za stołem sędziowskim.Co prawda, żył tak skromnie, że trud-no odgadnąć, na co mógł je wydawać.Sędzia rzadko korzystał ze swojego biura w centrum.Wolał pracować wdomu, w przepastnym gabinecie, który urządził sobie po śmierci matki.Wyburzył w tym celu ściany trzech sypialni położonych przy galeryjce uszczytu zakręconych schodów prowadzących z holu na piętro.W rezultacie,jeśli któreś z jego dzieci chciało zostać u niego na noc, było zmuszone spaćna rozkładanej kanapie w wypełnionym zapachem stęchlizny pokoju dozabawy w piwnicy lub w zniszczonych i prawdopodobnie nielegalnych poko-jach dla służby, które jeden z poprzednich właścicieli wcisnął w koniec stry-chu.Dlatego właśnie, kiedy z Kimmer i Bentleyem przyjeżdżaliśmy do Wa-szyngtonu, zatrzymywaliśmy się najczęściej w domu moich teściów.Ojcunajwyrazniej to nie przeszkadzało.Nie należał do tych dziadków, którzy niewidzą świata poza swoimi wnukami.Ponadto nie znosił wyrzekać się, choć-by przejściowo, dostępu do któregokolwiek zakątka swojego domu.Jeżelinie dość wcześnie zeszliśmy na dół ze służbówki, irytował się i wściekał, poczym pędził na górę sprawdzić, czy wszystko w porządku.Kiedy Bentleyśmiał się zbyt głośno, natychmiast go uciszał.Nie mam pojęcia, jak wytrzy-mywał z Mariah i jej licznym potomstwem, tym bardziej, że po śmierci ma-my polubił poczucie bezpieczeństwa, jakie niosła dobrowolnie wybranacisza.Mówiąc prościej, mój ojciec cenił swoją prywatność.W przeciwień-stwie do większości z nas, zapewne nie miałby nic przeciw śmierci w samot-ności, co też prawdopodobnie go spotkało.Spoglądam w głąb pokoju na duże, lecz podniszczone biurko ojca - an-tyk, jak zapewne by je nazwał.Jest to stare dwuosobowe biurko, mające poobu stronach otwory na nogi otoczone nadmiarem szuflad na każdą okazję.Drewno jest ciemne, pełne dziurek i wyraznie wymaga wypolerowania, leczprzypuszczam, że przy swoim fanatycznym zamiłowaniu do prywatności,ojciec nie wpuścił tu nikogo, kto mógłby je wypolerować.Natomiast na bla-cie biurka panuje idealny porządek.Pióra, bibularz, telefon i zdjęcia - tylkoClaire, nie dzieci - ustawione są z realistyczną precyzją wskazującą, że gabi-net jest używany, owszem, ale przez osobę o wyjątkowej samodyscyplinie, atakie właśnie mniemanie miał o sobie mój ojciec.Poza tym, jeśli ktoś posia-da wszystkie cechy świadczące o dobrym charakterze i postępuje, jakby byłzdyscyplinowany, to niedaleko już do prawdziwej samodyscypliny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu