[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A co ze Sladem?! Najpierw dasz mu zdrowego kopa.Z platformy będą zwisały sznury.O iletylko się ich chwyci, da sobie radę, ma silne ramiona.Odszukałem wzrokiem Slade a i zobaczyłem, jak z wyraznym upodobaniemobserwuje mecz. Musi chyba zostawić kule. Jasne, że zostawi  potwierdził niecierpliwie Cossie.Przeszliśmy spacerkiem na drugą stronę boiska do punktu leżącego naprze-ciwko kredowego fallusa.Slade opierał się o mur niemal tuż obok znaku i z chwiląrozpoczęcia akcji będzie musiał pokonać zaledwie metr lub dwa.Zostań tu i czekaj  powiedział Cossie. Spojrzał na coś, co trzymał w pal-cach i wtedy zobaczyłem, że to maleńki damski zegarek. Jeszcze prawie dwa-dzieścia minut.Zegarek zniknął. Skąd go masz?  zapytałem. Nieważne  odpowiedział z kwaśnym uśmiechem. Za dwadzieścia pięć65 minut to cacko zniknie.Jak się zacznie, klawisze będą latać jak opętani i wybebe-szą cały ten bajzel do góry nogami.Ale zegarka nie znajdą, o nie.Oparłem się o ścianę i spoglądałem na niewyrazny bazgroł po przeciwległejstronie boiska.Zza muru słychać było uliczny ruch, niezbyt duży, bo w sobotniepopołudnia hałaśliwe ciężarówki odpoczywały. Zaraz cię zostawię, ale przedtem nasz plan  odezwał się Cosgrove.Za dwie trzecia w tamtym rogu rozpęta się bójka.Narobią dużo hałasu.Jak tylkousłyszysz, co się święci, zaczniesz iść przez boisko.Tylko pomału, pamiętaj! Idzw kierunku znaku.Nie rób żadnego zamieszania i na Chrystusa Pana nie biegnij!Slade zobaczy że idziesz i przygotuje się. Lepiej bym się czuł, jakbym sam z nim pogadał  narzekałem - Zbyt ryzykowne  odparł Cosgrove. Dalej.Nie dziw się niczemu mu,co będzie się tu dziać, cokolwiek by to było.Ty myślisz tylko o swojej działcei walisz wprost na tego kredowego fiuta.Akurat jak dojdziesz, nadjedzie platfor-ma.Podsadzasz Slade a i sam wskakujesz.To nie powinno być trudne. Dam sobie radę, Cossie. Dobra jest.Powodzenia, Rearden. Uśmiechnął się krzywo. Nie bę-dziemy tu teraz ściskać sobie łap.Spadam już.Pogadam sobie z Paddym Colqu-hounem, aż to wszystko się skończy. W jego ręku znów pojawił się zegarek. Dokładnie kwadrans. Czekaj, Cossie. Zatrzymałem go. A co z kamerami telewizyjnymi nazewnątrz? I o to się zatroszczymy, nie bój nic  uspokajał. No to bywaj, Rearden.Odszedł przez boisko i zostałem sam.Oparłem się o chłodną ścianę.Spociłymi się dłonie, a gdy spojrzałem na kolczasty drut wieńczący szczyt zewnętrznegomuru, poczułem w ustach nagłą suchość.Tylko Bóg mi chyba pomoże, gdybymna tym drucie wypruł sobie flaki.Wytarłem ręce o spodnie i przykucnąłem napiętach.Slade stał w pobliżu oznakowanego miejsca i też nie miał towarzystwa.Praw-dopodobnie uprzedzono wszystkich, żeby trzymali się od nas z daleka.Nie mu-sieli wiedzieć dlaczego, a i tak by usłuchali, zwłaszcza jeśli rozkaz wydało kilkumiejscowych osiłków.Bo wypadki się zdarzają, nawet w więzieniu, i cholernie tułatwo skończyć ze złamanym ramieniem, albo jeszcze gorzej.Cosgrove rozmawiał z Paddym.Udawali, że pękają ze śmiechu z jakiegoś ka-wału.Miałem nadzieję, że kawał ten nie dotyczy mnie.Zainwestowałem w Cos-siego całe moje zaufanie, ale jeśli mnie nabrał, jeśli dla zabawy wystawił mniedo wiatru, gotów byłem skręcić mu kark.Więzienie okazałoby się dla nas obuza małe.Ale patrząc na Slade a po drugiej stronie boiska, czułem w kościach, żewszystko dzieje się naprawdę.Na dziedzińcu znajdowało się czterech klawiszy.Chodzili tam i z powrotemz beznamiętnym wyrazem twarzy.Wiedziałem, że dwóch innych obserwuje nas66 gdzieś z okien nad moją głową.Stamtąd mieli widok na ulicę, po drugiej stroniemuru.Chryste! Pewnie jak tylko zobaczą, że nadjeżdża ta machina, natychmiastwłączą alarm! Przecież nie mogą być aż tak tępi!Mijały sekundy.Stwierdziłem, że tracę poczucie czasu.Upłynęło już piętna-ście minut, czy może tylko pięć? Znów zwilgotniały mi dłonie i znów wytarłemje o spodnie.Skoro miałem wspinać się po jakiejś linie, po co ryzykować upadek?Jeszcze raz spojrzałem na Cosgrove a.Stał sobie z przekrzywiona głowąi wsłuchiwał się w opowieść Paddy ego.Zanim wybuchnął rubasznym śmiechemi huknął Paddy ego w plecy, wyraznie puścił do mnie oko.Nie zauważyłem, jakdawał sygnał, ale nagle z drugiego końca boiska usłyszałem podniesione głosy.Może więc sygnałem było to, że grzmotnął Paddy ego w kark? Wstałem i zahip-notyzowany widniejącym w dali znakiem, zacząłem iść wolno przed siebie.Sladeoderwał się od muru i kuśtykając na swoich kulach też zrobił parę kroków.Wszy-scy odwracali głowy w stronę ogniska rozróby, która zdążyła już przybrać na sile.Niektórzy więzniowie biegli w tamtym kierunku biegli tam i strażnicy.Zerkną-łem w prawo i dostrzegłem Hudsona, komendanta.Pojawił się nie wiadomo skąd,wyskoczył jak diabeł z pudełka i nadchodził teraz z przeciwległego końca boiska.Nie biegł, nie, szedł szparkim krokiem, w dodatku obrał taki kurs, że musieliśmysię zderzyć.Nagle gdzieś z tyłu zaczęły się dziać jakieś przedziwne rzeczy.Rozległ sięostry huk, coś na kształt niewielkiej eksplozji, i z ziemi uniósł się tuman gęstego,białego dymu.Szedłem dalej, a Hudson odwrócił się i patrzył.Na dziedzińcusłychać było teraz wybuch za wybuchem, a ciężki dym zaściełał coraz to większyi większy obszar.Ktoś stojący za murem nie certolił się i rzucał na boisko całewiązki granatów dymnych.Hudson znajdował się już za mną i usłyszałem jego zdenerwowany ryk: Ucieczka! Ucieczka! Włączyć alarm!Dmuchał w swój gwizdek jak oszalały, ale ja twardo szedłem tam, gdzie czekałSlade.Na jego twarzy rysowały się głębokie bruzdy napięcia i wysiłku, a kiedyzbliżyłem się do niego, rzucił niecierpliwie: Do cholery, gdzie jest ta zasrana machina?!Podniosłem wzrok i przez kłęby dymu zobaczyłem, że nadjeżdża, że zawisanad murem niczym łeb jakiegoś prehistorycznego stwora, a z paszczy wystaje muoślizgłe zielsko.Potwór schylił głowę i wtedy spostrzegłem, że zielsko to czteryliny z zawiązanymi w pewnych odstępach supłami.Liny dyndały z platformy, naktórej stał facet i, jak mi Bóg miły, rozmawiał z kimś przez telefon!Nachyliłem się. No dobra, Slade.Jedziemy w górę!Odrzucił kule, podniosłem go i chwycił jedną z lin, tę, która weszła mu akuratw ręce.Nie był piórkiem i z trudem trzymałem go w górze.Złapał się w końcusznura, a ja dziękowałem Bogu, że uwolnił mnie wreszcie od ciężaru.67 Facet na platformie nie spuszczał z nas oczu i widząc, że Slade ma już sięczego trzymać, naglącym głosem zagadał w telefon i platforma zaczęła się wzno-sić.Problem w tym, że wznosiła się beze mnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • funlifepok.htw.pl

    •