[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z jego spojrzenia jasno wynikało, że coś podejrzewa.Gdy tylko drzwi się zamknęły,Fin spytał: Powiesz mi o tych sińcach?Zauważył, że Fionnlaghowi odpłynęła krew z twarzy. Powiedziałem ci po południu. Dlaczego nie mówisz prawdy?Fionnlagh, słysząc echo własnych słów sprzed kilku godzin, obrócił się twarzą do swegooskarżyciela. Bo to nie twój pieprzony interes.Dlatego.Próbował się wymknąć, ale Fin chwycił go, obrócił twarzą do siebie i podciągnął sweterpod sztormiakiem, odsłaniając klatkę piersiową pokrytą żółciejącymi fioletowymi sińcami. Jezu!  Pchnął chłopca twarzą do ściany i podciągnął sweter na plecach.Bladą skórękoloru kości słoniowej szpeciły paskudne ślady. Musiałeś się niez
le bić.Fionnlagh uwolnił się z wysiłkiem i odwrócił. Powiedziałem ci, to nie twój pieprzony interes.Fin oddychał ciężko, starając się zapanować nad emocjami, które go dławiły. Pozwolisz, że sam to ocenię. Nie, nie ocenisz.Nie obchodziliśmy cię przez osiemnaście lat.A ty zjawiasz się tutaji denerwujesz mamę.I tatę.Dlaczego nie odejdziesz tam, skąd przyszedłeś?Drzwi otworzyły się za ich plecami; Fionnlagh skierował tam wzrok, by zobaczyć, ktowszedł do toalety.Jego twarz odzyskała nieco normalną barwę; przepchnął się obok Finai wyszedł na korytarz.Fin odwrócił się i zobaczył w drzwiach Artaira z uśmiechem rozbawieniana twarzy. Co się dzieje?Fin westchnął i pokręcił głową. Nic.Ruszył za Fionnlaghiem, lecz Artair oparł mu wielką dłoń na piersiach i go powstrzymał. Co gadałeś chłopakowi?  W jego głosie pobrzmiewała prawdziwa groz
ba, a z oczuzniknęła wszelka serdeczność.Fin z trudem sobie przypominał, że to ten sam mały chłopiec, który trzymał go przed latyza rękę na pogrzebie rodziców.Napotkał spojrzenie dawnego przyjaciela i popatrzył mu twardow oczy. Nie martw się, Artair, nie pisnąłem mu słowa. Pochylił głowę i popatrzył znacząco nadłoń, która wciąż spoczywała na jego piersi.Artair cofnął powoli rękę, a na twarz powrócił mu uśmiech, pozbawiony jednak wszelkiejwesołości. No to w porządku.Nie chciałbym, żeby twój chłopak stanął między nami.Fin przepchnął się obok niego i wrócił do pubu.Przesunął wzrokiem po twarzach,szukając Fionnlagha.A
owcy wciąż stali przy barze; dostrzegł Gigsa, który obserwował goswoimi ciemnymi, zamyślonymi oczami, ale nigdzie nie zauważył chłopaka.Potężne walnięciew plecy omal nie pozbawiło go tchu. No, no, pieprzony sierota we własnej osobie.Fin odwrócił się na pięcie, pewien przez jedną dziwaczną i surrealistyczną chwilę, żeujrzy przed sobą Angela Macritchiego albo jego ducha.Tymczasem stwierdził, że patrzy nauśmiechniętą i czerwoną gębę jego brata, który łypał ze złością.Murdo Ruadh wydawał sięrównie wielki jak pierwszego dnia w szkole.Tyle że teraz nabrał ciała jak jego brat, a rude włosybyły ciemniejsze i zaczesane do tyłu na wielkiej płaskiej głowie wysmarowanej żelem.Nosiłkurtkę, brudny biały podkoszulek i workowate dżinsy z krokiem w połowie uda.Potężnezrogowaciałe łapska wyglądały tak, jakby mogły zmiażdżyć piłkę do krykieta. Co ty, kurwa, tu robisz? Tu nie ma dla ciebie miejsca. Próbuję znalez
ć mordercę twojego brata. Jasne.Jakby cię to, kurwa, obchodziło.Fin poczuł przypływ wściekłości. Wiesz co, Murdo? Może nic mnie to, kurwa, nie obchodzi.Ale taką mam robotę:wsadzać morderców za kratki.Nawet jeśli zabili takiego śmiecia jak twój brat.Jasne? Nie, żadne pieprzone  jasne !  Murdo trząsł się z gniewu, drżała mu szczęka. Tycholerny mały lizusie!Rzucił się na Fina, ten jednak odsunął się szybko i zobaczył, jak Murdo traci równowagęi wpada na stolik pełen szklanek, które roztrzaskały się na podłodze.Ich właściciele,rozzłoszczeni i wystraszeni, zerwali się z miejsc, przeklinając sprawcę zamieszania.Spodniemieli zachlapane alkoholem.Murdo wylądował na kolanach, jak w modlitwie  dłonie i twarzochrzczone piwem.Zaryczał niczym wielki wkurzony niedz
wiedz
, dz
wignął się na nogi i zacząłsię obracać, szukając wzrokiem Fina.Ten stał lekko zdyszany w kręgu mężczyzn zachęcających do bójki, złaknionych krwi.Poczuł żelazny uścisk na ramieniu; odwrócił się i zobaczył skupioną, spokojną twarz Gigsa. Chodz
, Fin, wyjdz
my stąd.Murdo już jednak szarżował; pięści wielkie jak kawały irlandzkiej szynki młóciłypowietrze.Gdy Gigs odciągnął Fina na bok, jedna pięść trafiła wysokiego łysego osiłkaz sumiastymi jak u morsa wąsami.Wydawało się, że nos pękł mu jak miękki owoc.Ugięły siępod nim kolana i zwalił się ciężko na podłogę.W pubie momentalnie wybuchła wrzawa, w której dało się słyszeć wysoki głos, ostryi władczy.Głos kobiecy. Wynocha! Jazda stąd! Wszyscy, zanim wezwę policję. Policja już tu jest  zażartował jakiś dowcipniś, a ci, którzy znali Fina, wybuchnęliśmiechem. Właścicielka pubu była kobietą w średnim wieku, wciąż atrakcyjną, o miękkich blondwłosach okalających filigranową twarz.Pracowała jednak w tym interesie już kilka ładnych lati wiedziała, jak radzić sobie z podpitymi facetami.Walnęła solidną drewnianą pałką o kontuarbaru. Jazda! I to już!Nikt nie zamierzał się z nią spierać.Na ulicę wyległo kilkudziesięciu mężczyzn.Okolica była wyludniona.Deszcz utworzyłkałuże i małe rozlewiska pod latarniami, które ledwie rozpraszały wieczorny mrok.Gigs wciążtrzymał Fina za ramię, a łowcy zebrali się w pobliżu, by czym prędzej zabrać go na nabrzeże.Ponad wyciem wiatru rozległ się głos Murda: Ty mały draniu! Wiejesz ze swoimi pieprzonymi kumplami.Zawsze tak robiłeś!Fin przystanął i wyszarpnął ramię z dłoni Gigsa. Daj spokój  powiedział starszy mężczyzna.Fin się jednak odwrócił, by stanąć do konfrontacji z wściekłością, którą emanował bratAngela; tuż za nim w milczącym oczekiwaniu zebrał się tłum. Chodz
tu, mały gnoju.Na co czekasz?Fin patrzył na niego z trzydziestoletnią nienawiścią, która w nim płonęła, i wiedział, żepopełnia błąd.Uwolnił się z trudem z wszelkiego napięcia.Westchnął. Może uściśniemy sobie ręce, Murdo? Walka niczego nie załatwia.Zawsze tak byłoi zawsze tak będzie.Zbliżył się ostrożnie do wielkiego mężczyzny z wyciągniętą dłonią; Murdo popatrzył naniego z niedowierzaniem. Chyba nie mówisz poważnie, kurwa? Nie  przyznał Fin. Nie mówię.Chciałem tylko podejść bliżej, żeby mieć pewność, żedobrze trafię.I wpakował but w krocze Murda, zaskakując go całkowicie.Niekłamane zdumienie natwarzy osiłka zniknęło niemal natychmiast, wyparte przez rozdzierający ból.Kiedy zgiął sięwpół, Fin walnął go kolanem w twarz i zobaczył krew tryskającą z ust i nosa.Murdo zatoczył siędo tyłu i wpadł w tłum za plecami, który rozstąpił się niczym Morze Czerwone.Fin ruszył przedsiebie, tłukąc zaciśniętymi pięściami niczym tłokami w miękki tors, raz za razem, a spomiędzyzakrwawionych warg wydobywały się ciężkie stęknięcia.Każdy cios był zapłatą.Za pierwszydzień na boisku szkolnym, kiedy to on, Fin, został rzucony na ścianę i ocalony tylko dziękiinterwencji Donalda Murraya.Za tę noc, kiedy ukradli oponę od traktora.Za biednego Caluma,skazanego do końca życia na wózek inwalidzki.Za tyle lat brutalności tego tchórzliwegoprześladowcy.Fin sam już nie wiedział, ile razy go uderzył [ Pobierz całość w formacie PDF ]

• Menu

  • Index
  • Grisham John Malowany Dom (SCAN dal 1066)
  • [4 1]Erikson Steven Dom Lancu Dawne Dni
  • Zimmer Bradley Marion Dom swiatow
  • Marion Zimmer Bradley Dom swiatow
  • Peter Charles Hoffer The Brave New World, A History of Early America Second Edition (2006)
  • Haridi Seif, Van Roy Peter Concepts, Techniques, and Models of Compute rProgramming
  • Grisham John Malowany Dom
  • Chmielewska Joanna Nawiedzony Dom
  • manuela gretkowska dom dzienny
  • ÂŚw. Faustyna Kowalska DZIENNICZEK DUCHOWY(2)
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • sp6zabrze.htw.pl