[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Orientuje siępan, o czym mówię.Ma pan więc wybór.Mogę pananatychmiast zabić.Ale jeśli pan woli mieć czas naprzemyślenie naszej propozycji, mogę pana odesłać na kilkagodzin do pańskich kolegów.Uśmieją się, ujrzawszy pana wtym mocno.dekadenckim stroju.Pan Gu�neau cicho pojękuje.- Nie.- szepce.Jest rozpaczliwie nieszczęśliwy, to straszne upokorzenie.Za plecami musi wyczuwać obecność Yasmine.Choć w mun-durze, to przecież młoda kobieta, która na niego patrzy.Zaciska ręce, jakby chciał zedrzeć z nich skórę.- Chyba że jest pan gotów przysłużyć się naszej sprawie?Wszystko potoczyło się bardzo szybko.Pan Gu�neau rzucił się do pistoletu.Zanim Kader zdążyłwykonać jakikolwiek ruch, złapał broń i wpakował sobie lufę wusta.Yasmin ma znakomity refleks.A
apie go za ramię igwałtownie przyciąga.Pistolet spada na ziemię.Pan Gu�neau w czerwonej damskiej bieliz
nie leży na stole naplecach, jedno ramię złożone na piersi, drugie bezwładniezwisa.Wygląda jak groteskowa ofiara na ołtarzu.Scena trochęjak z filmów Felliniego.Czuje się, że ten człowiek właśniestracił część szacunku dla siebie, którego już nigdy nie odzyska.Nie porusza się, z trudem łapie oddech.W końcu przekręca sięna bok, zwija w pozycji embrionalnej i znowu zaczyna płakać,tym razem w milczeniu.Widać, że najchętniej by umarł.Pan Delambre znów pochyla się do mikrofonu.- Teraz do dzieła - szepce do Kadera.- Jego blackberry!Kader rzuca coś po arabsku do Yasmine, która przynosiniewielki karton, do którego zostały wrzucone telefony, zegarkii inne osobiste przedmioty zakładników, i stawia go przy głowiepana Gu�neau.- Teraz pański ruch, panie Gu�neau.- mówi Kader - Co panwybiera?Chwila zdaje się nie mieć końca.Pan Gu�neau, jakodrętwiały, porusza się bardzo wolno.Jest zdruzgotany, ale wkońcu jakoś udaje mu się, choć chwiejnie, stanąć na nogach.Robi ruch, jakby chciał rozpiąć stanik, ale pan Delambre rzucaszybko do mikrofonu:- Nie!Więc nie.Pan Gu�neau posyła Kaderowi spojrzenie pełne nienawiści.Ale nienawiść też niczemu nie służy, oto stoi teraz ubrany w ko-biecą bieliznę, przemoczony do suchej nitki, bojąc się stracićżycie, na którym mu już przecież nie zależy, jest pokonany.Niemrawie grzebie w kartonie, wyjmuje swój blackberry iwłącza jedną ręką.Wprawną ręką.Cała scena jest o tylebardziej żałosna, że tak długo trwa.Pan Gu�neau łączy sięprzez smartfona z laptopem mającym połączenie z intranetemExxyal-Europe.Za jego plecami stoi Kader, z bliska śledzącjego ruchy.Pan Gu�neau wprowadza kody i zaczynaprawdopodobnie szperać w rachunkowości niektórychoperacji; na naszych ekranach nie widać dokładnie, co sięnaprawdę dzieje.Zdaje się, że od tego momentu opinie się różnią.Co do mnie, to jestem pewny, że usłyszałem, jak panDelambre mówi:  A
ajdak.Nie, nie potrafię powiedzieć, czybyło to w liczbie pojedynczej czy mnogiej.I nie powiedział tegogłośno, ale jakby pod nosem, sam do siebie.Panna Rivetzresztą stwierdziła, że tego nie słyszała.Ja odwrotnie, jestempewny.Przesłuchanie się skończyło, pan Gu�nenau zostałzniszczony, nie bardzo nawet rozumieliśmy, jak do tego doszło,pan Delambre odwrócił głowę, powiedział, jestem pewny: A
ajdak i wstał.Do końca akcji, którą doprowadził aż do tegomomentu, było jeszcze daleko.A jednak wydawało się, żesprawa przestała go interesować.Kader odwrócił głowę doobiektywu kamery, czekając na wskazówki.Pan Gu�neau wczerwonym koronkowym komplecie, skulony nad klawiaturąlaptopa, wciąż szlochał jak dziecko.Potem z kolei Yasminespojrzała w obiektyw.I pośród tej ogólnej niepewności co dalej, pan Delambrewstał.Widziałem go z tyłu, trudno mi powiedzieć, jaką miałminę.Odnoszę wrażenie, że coś w nim.jak by topowiedzieć.puściło.Jakby poczuł ulgę.Oczywiście łatwomówić takie rzeczy po fakcie, ale może pan sprawdzić, tosamo powiedziałem przy pierwszym zeznaniu.Do rzeczy.Tak więc pan Delambre stoi w dziwnymmilczeniu.Panna Rivet jest zaskoczona.Potem pan Delambrebierze swoją teczkę, odwraca się i wychodzi.Dość dziwnie to wyglądało.Głowę by się dało, że wraca dodomu.Jakby skończył pracę.Ale ledwie wyszedł, już wiedziałem, że trzeba działać.Natychmiast.W sali przesłuchań Kader patrzył nanieszczęsnego pana Gu�neau łkającego nad klawiaturą i czekałna instrukcje.Złapałem mikrofon i szybko rzuciłem:  Niechprzerwie i się ubierze! , potem przełączyłem się na słuchawkęMourada, który w wielkim skupieniu przechylił głowę.Powiedziałem:  Nie spuszczaj ich z oka.Odwróciłem się, żebypobiec za panem Delambre em, bojąc się, że zrobi jakieśgłupstwo, ale nie zdążyłem zrobić dwóch kroków, kiedy donaszej sali weszli panowie Dorfmann i Lacoste.Byli bardzo sztywni i patrzyli prosto przed siebie.Oboknich kroczył pan Delambre z teczką w lewej ręce.W prawejtrzymał pistolet, berettę cougar, wymierzoną w skroń panaDorfmanna.Od razu zobaczyłem, że nie żartuje, bo miałdzikie spojrzenie i postawę wyrażającą determinację.A kiedyfacet przykłada broń drugiemu do skroni, zawsze lepiejzałożyć, że naprawdę jest gotowy strzelić.Pan Delambre wrzasnął:- Wszyscy do sali konferencyjnej!Wrzeszczał, bo się bał; szeroko otwarte oczy nadawały mutrochę szalonego wyglądu.Panna Rivet krzyknęła.Zacząłem mówić:  Co jest grane? , ale pan Delambre mnieuprzedził.Odjął broń od głowy pana Lacoste a, wycelowałprzed siebie, zamknął oczy i strzelił.Bez sekundy wahania.Hukbył straszny, dwa ekrany wybuchły (pan Delambre strzelał naoślep), wszędzie szkło, dym, smród spalonego plastyku, pannaRivet z krzykiem padła na kolana, obaj mężczyz
ni, którychtrzymał na muszce, zgięli się wpół, zasłaniając uszy.Ja sam podniosłem ręce jak najwyżej, żeby pokazać, że niestawiam żadnego oporu, bo ten eksplodujący ekran i ten smródprochu.nie było wątpliwości.mógł nas wszystkich zabić.Pan Delambre strzelał z ostrej amunicji.30 Ręce do góry! ,  Dalej! ,  Ruszać się!Pan Delambre nie przestawał wrzeszczeć.%7łeby wypełnićdz
więkową przestrzeń, żeby nie dać nam czasu do namysłu,żeby wykorzystać element zaskoczenia.I zaraz, wciąż krzycząc, pogonił nas korytarzem, zbierającpo drodze Kadera, pana Gu�neau i Yasmine, i brutalnie naswepchnął do sali konferencyjnej, w której szóstka rzekomychzakładników, nie wiedząc o tym, właśnie zostałaprawdziwymi zakładnikami.Potem, dla dopełnienia efektu, odwrócił się do prawejkamery, uniósł ramię i strzelił; kamera zniknęła w tumaniepyłu.Odwrócił się w drugą stronę i znów strzelił, ale teraz miałmniej szczęścia: kula przeszła daleko od kamery i przebiłaprzepierzenie, robiąc w nim dziurę wielkości piłki futbolowej.Ale pan Delambre nie był gotów dać się wypunktować;wrzasnął  Pieprzone gówno! , znów wypalił i tym razemkamera rozprysła się na kawałki.Nie wyobraża pan sobie nawet, ile huku potrafią zrobić trzywystrzały z beretty 9 mm parabellum w pomieszczeniu o po-wierzchni czterdziestu metrów kwadratowych.Wszyscy mieliwrażenie, że ich głowy, jak te ścienne kamery, rozpadają się nakawałki.Ten typ beretty to broń trzynastostrzałowa i nawetjeśli pan Delambre nie miał zapasowego magazynka, nie byłato chwila na robienie głupstw.Tym, co mnie z miejsca uderzyło, był  profesjonalizm panaDelambre a [ Pobierz całość w formacie PDF ]

• Menu

  • Index
  • corneille pierre, racine jan baptiste tragedie
  • Rey Pierre Sunset
  • Corel DRAW (3)
  • Gail Z. Martin Polegli królowie 01 Zaprzysiężeni
  • Microsoft Office Excel 2003 Bible
  • Smith Lisa Jane Pamiętniki wampirów 07 Północ [ofic]
  • Maja.Lidia.Kossakowska. .Siewca.Wiatru.(osloskop.net)
  • Jordan Robert Spustoszone Ziemie
  • Gaardner Jostein Swiat Zofii
  • Bialolecka Ewa Kamien na szczycie (2)
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • osy.pev.pl