B Gabriel R.A. Scypion Afrykański Starszy. Największy wódz starożytnego Rzymu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Były one najsłabiej wyszkolone, jeśli chodzi o posługiwanie siębronią.Podczas wojen punickich rzymska jazda, zgodnie ze starym zwyczajem- jeszcze z czasów homeryckich używała wierzchowców jedynie po to, abydotrzeć na pole bitwy, następnie zaś brała udział w walce w charakterzepiechoty.Wydaje się, że rzymska jazda miała trudności z utrzymaniem kierunkuuderzenia i skłonność do rozpadania się na luzne grupki, które rozpraszały sięna obszarze całego pola bitwy.Jazda nie używała specjalnego uzbrojenia, pozawłócznią dysponowała również bronią typową dla piechoty.Rzymscy dowódcynie mieli zbyt wiele pożytku ze swojej jazdy, przede wszystkim ze względu na jejnieumiejętność współpracy z piechotą.Rzymianie nie doceniali równieżpodstawowej roli jazdy podczas zwiadu i gromadzenia informacjiwywiadowczych, dlatego rzadko wykorzystywali ją podczas tych działań.Jazda natomiast należała do najważniejszych oddziałów armii kar-tagińskiej.Była doskonale wyszkolona i zawsze wykorzystywana do działania wewspółpracy z piechotą.W każdej bitwie kartagińscy dowódcy niemal bezżadnego wysiłku wypierali rzymską jazdę z pola bitwy, zawracali i dokonywalimasakry rzyr skiej piechoty, której flanki pozostawały całkowicie odsłonięte.Nawet Scypion nie potrafił przezwyciężyć złych nawyków rzymskiej jazdy.Ostatecznie porzucił próbę wyszkolenia tych oddziałów, uciekając się doprostszego rozwiązania, jakim było najęcie jezdzców z sojuszniczych plemioniberyjskich i numidyjskich.Doskonałość taktyczna legionu rzymskiego była wynikiem nie tylko jego siłybojowej, ale również determinacji, odwagi i dyscypliny ciężkozbrojnej piechoty.Jednak ta najmocniejsza strona legionu była również jego największą słabością.Piechota po podjęciu walki mogła wykonywać jedynie manewry do przodu lubwycofywać się na tyły własnych szeregów.Do czasu wprowadzenia taktycznychinnowacji przez Scypiona legion nie mógł wykonywać manewrów w żaden innysposób.Nie mógł się obrócić, aby stawić czoło atakowi na swoje flanki, aniposuwać się po linii skośnej czy tworzyć linię obrony.Nad Trebią na przykład,pomimo że rzymskie flanki oraz tyły zostały rozbite, przednia linia legionukontynuowała atak i ostatecznie zdołała się przedrzeć przez linięKartagińczyków, docierając do bezpiecznych pozycji.Dowódcy rzymscy niezawsze byli zawodowymi wojskowymi, często też brakowało im taktycznejwyobrazni takiego przywódcy, jakim był Scypion, skutkiem tego byłowykorzystanie podczas bitwy zawsze tego samego manewru.Ponieważ struktury organizacyjne armii kartagińskiej i rzymskiej bardzo sięróżniły, odmienna była również dynamika taktyczna ich jednostek bojowych.Główną siłę Rzymian stanowiła ciężkozbrojna piechota - w rzeczywistościpiechota była jedyną siłą, którą dysponowali - w tym sensie armia rzymskaopierała się tylko na jednym rodzaju jednostek.Głównym celem Rzymian byłoprzeprowadzenie ataku, przy pomocy piechoty, na centrum sił wroga i walka dochwili załamania się formacji przeciwnika.Przy wystarczającej ilości miejsca,umożliwiającej posługiwanie się mieczami, rzymscy piechurzy bylibyw stanie pokonać każdą formację piechoty ówczesnego świata.Jednak bitwy zGalami i Iberami często rozgrywały się na niewielkim obszarze.Galowie i inniwojownicy wywodzący się z tamtejszych plemion walczyli indywidualnie,natomiast żołnierz rzymski mógł polegać na pomocy swoich towarzyszy,znajdujących się po jego prawej i lewej stronie.Podczas walki z grecką falangą,wyposażoną w długie włócznie, Rzymianie odrąbywali groty saris, a następniewkraczali między szeregi dysponujące jedynie pozbawionymi ostrzy drzewcami.Kiedy żołnierze rzymscy już znalezli się wewnątrz falangi, pojedynczy włócz-nicy stawali się bezbronni, a działający niczym piła tarczowa rzymscy piechurzybez przeszkód mogli realizować swoje śmiercionośne zadanie.PonieważKartagińczycy często wykorzystywali jednostki galijskie w charakterze siłuderzeniowych, a piechotę iberyjską rozmieszczali w tradycyjnym szyku falangi,aby wzmacniała centrum wojsk, rzymska piechota zazwyczaj miała przewagępodczas walki.W przeciwieństwie do sposobu wykorzystania miecza przez oddziałygalijskie i iberyjskie, żołnierze rzymscy zadawali rany kłute, nie cięte.Ponadtolegioniści byli wyszkoleni w ten sposób, aby nie toczyć walki z przeciwnikiemznajdującym się dokładnie naprzeciwko, ale z tym, który znajdował się po ichprawej stronie.Zadawanie cięć wymagało od kartagińskiego żołnierzapodniesienia miecza nad głowę, co wiązało się z odsłonięciem torsu.Znajdującasię w lewej ręce tarcza stawała się wtedy bezużyteczna.Rzymianie mogli więcatakować przeciwnika z prawej strony, gdy ten podnosił miecz, aby zadać cioswrogowi stojącemu naprzeciwko.Podczas bitwy pod Culloden Moor, w 1746roku, Brytyjczycy na nowo odkryli tę technikę, gdy żołnierze, wywodzący się zzamieszkujących szkockie góry klanów, rozbili ich wojska w dwóch kolejnychbitwach.Brytyjska piechota zamiast mieczy używała jednak bagnetów.Atakowanie przeciwnika stojącego po prawej stronie dawało jeszcze jednąkorzyść w bezpośredniej walce.Piechur rzymski musiał się wtedy cofnąć, abymóc wykonać pchnięcie.Równocześnie przesuwał się nieznacznie w prawąstronę, co umożliwiało mu kolejny atak.W ten sposób rzymska linia przesuwałasię na prawo i nieco w tył.�w gąsienicowy" ruch zmuszał wrogie wojska doposuwania się w lewoi do przodu, zmuszając je do deptania po ciałach zabitych i rannych.Dynamikadwóch rzymskich linii, poruszających się zawsze w kierunku następnegożołnierza po lewej stronie, prowadziła do spotkania z kolejnym przeciwnikiem,który szukając miejsca do starcia, potykał się o ciała poległych w czasie bitwy.Hannibal pozbawił Rzymian tej przewagi pod Kannami, poprzez rozmieszczenieswoich oddziałów na niewielkim wzniesieniu i zmuszenie wojsk rzymskich doprowadzenia ataku pod górę.Mechanizm bitewPodczas wojen punickich, zwłaszcza w czasach drugiej wojny punickiej,bitwy w znacznym stopniu różniły się w formie i dynamice od działań militarnychz okresu klasycznego18.Armie składały się z różnych rodzajów wojsk,współdziałających ze sobą pod dowództwem doświadczonego wodza, któryzazwyczaj nie brał bezpośredniego udziału w walce, ale kierował nią zoddalenia.Podczas gdy wojny okresu klasycznego były bitwami żołnierzy", te,które toczono w czasach punickich, można określić jako bitwy wodzów", wktórych zdolności dowódców, takich jak Scypion czy Hannibal, miałypierwszorzędne znaczenie dla zwycięstwa lub klęski poniesionej na polubitwy19.Jak w wypadku wszystkich wojen, takie czynniki jak liczebność wojsk,odwaga, wyposażenie i wsparcie miały wpływ na jej wynik, jednak w większymstopniu niż kiedykolwiek wcześniej w historii zdecydowała o nim jakośćdowodzenia.W związku z bardziej rozbudowaną strukturą armii i różnorodnymimożliwościami taktycznymi, którymi dysponowały wojska, decyzja o wyborzedanego posunięcia taktycznego i czasie jego realizacji była przełomowa dlaosiągnięcia sukcesu lub poniesienia porażki.Jedynie decyzje podejmowaneprzez wodza przed, w trakcie i podczas bitwy mogły znacząco wpłynąć naprzebieg wydarzeń [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu