Lem Stanislaw Dzienniki gwiazdowe t.2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak ja jednak mało jeszcze wiem! Przyszła dotykowa pocztówka od Aileen.Czy to nie piękne - nowożytna technika na usługach miłości? Myślę, że się chyba pobierzemy.U Symingtonów świeżo przybyły z Afryki lewak, łowca syntetycznych lwów.Jego opowieść o Murzynach, którzy wybielili się dzięki albinolinie.Czy jednak - pomyślałem - godzi się chemicznie rozwiązywać nabrzmiałe problemy rasowe i społeczne? Czy to nie zbytnie ułatwienie? Dostałem pocztą reklamową przesyłkę - sugierki, które same nie wywierają żadnego działania na organizm, a tylko sugerują, by zażywać wszelkie inne środki psychemiczne, A więc są widać ludzie, którym się tego jeść nie chce? Ten wniosek pokrzepił mnie.29 IX 2039.Nie mogę się jeszcze otrząsnąć z wrażenia po dzisiejszej rozmowie z Symingtonem.Była to rozmowa zasadnicza.Może spowodowała ją pospólnie przyjęta, nadmierna dawka sympatyny z amikolem? Był przejaśniony: zakończył swój projekt.- Tichy - rzekł mi - pan wie, że żyjemy w epoce farmakokracji.Spełniła marzenia B enthama o największej ilości dobra dla największej ilości ludzi - ale to tylko jedna strona medalu.Pamięta pan słowa francuskiego myśliciela: ”Nie wystarczy, byśmy byli szczęśliwi - trzeba jeszcze, by nieszczęśliwi byli inni!”- Paszkwilancki aforyzm! - żachnąłem się.- Nie.To prawda.Wie pan, co produkujemy w “Procrustics Inc.”? Naszą masą towarową jest zło.- Pan żartuje.- Nie.Zrealizowaliśmy sprzeczność.Każdy może teraz robić bliźniemu, co mu niemiłe - wcale mu nie szkodząc.Oswoiliśmy zło jak zarazki, z których przyrządza się lekarstwa.Kultura - to było dawniej, proszę pana, wmawianie człowiekowi przez człowieka, że ma być dobry.Tylko dobry.A gdzie upchać całą resztę? Historia upychała ją tak i siak, perswazyjnie, policyjnie, i zawsze w końcu coś wystawało, rozsadzało, burzyło.- Ależ rozsądek powiada, że należy być dobrym! - upierałem się.- To znana rzecz! Zresztą widzę - wszak teraz wszyscy razem, godnie, wesoło, sprawnie, serdecznie, w harmonii, szczerze i spolegliwie.- I właśnie dlatego - wpadł mi w słowa - tym większa pokusa, żeby palnąć, od ucha, soczyście, wzdłuż, wszerz, to konieczne dla równowagi, ukojenia, dla zdrowia!- Jak pan powiada?- No, wyzbądźże się pan obłudy.Samozakłamania.To już niepotrzebne.Jesteśmy wyzwoleni - dzięki sentezie i pelaltrynom.Każdemu tyle zła, ile dusza zapragnie.Tyle nieszczęścia, hańby, rozumie się - innych.Nierówność, niewola, zwada, po paniach na koń! Gdyśmy rzucili na rynek pierwsze partie towaru, rozchwytywano go, pamiętam - ludzie pędzili po muzeach, do galerii sztuki, każdy chciał wpaść do pracowni Michała Anioła z drągiem, żeby mu poprzetrącać rzeźby, podziurawić płótna, ewentualnie dołożyć samemu mistrzowi, gdyby ważył się stanąć na drodze.Pana to dziwi?- Mało powiedziane! - wybuchnąłem.- Bo pan jeszcze w niewoli przesądów.Ale już można przecież, jak to, nie pojmuje pan tego? Jakże, widząc Joannę d'Arc, nie czuje pan, że ten uduchowiony szyk, tę anielskość, tę grację bożą trzeba złoić? Kułbaka, popręg, w cugle i wio! Cwałem w poszóstnym zaprzęgu, panie pod piórami, ewentualnie z janczarami, z trzaskiem bicza sanną, jakąś panną, może być parką.- Co pan mówi! - krzyczałem rozedrganym ze strachu głosem.- Kulbaczyć? Siodłać? D o s i ą ś ć ?!- Jasne.Dla zdrowia, higieny, ale też i dla kompletu.Pan nazywa tylko osobę, wypełnia pan naszą ankietę, podaje anse, pretensje, kości niezgody, co zresztą niekonieczne, bo w większości wypadków ma się chętkę zadawania zła bez najmniejszego powodu, to znaczy powodem bywa cudza jasność, szlachetność, piękno - wylicza pan to i otrzymuje nasz katalog.Zamówienia wykonujemy do dwudziestu czterech godzin.Dostaje pan cały zestaw pocztą.Do zażycia z wodą, najlepiej na czczo, ale to niekonieczne.Jużem pojmował anonsy jego firmy w “Heraldzie”, a też i w “Washington Post”.Ale - myślałem gorączkowo, ze strachem - czemu on właśnie tak? Skąd te sugestie kulbaczenia, te propozycje wierzchowe, dlaczego na oklep, Boże święty, czyżby i tutaj znajdował się gdzieś kanał, budzik mój i moja kruchta, rękojmia jawy? Ale inżynier projektant (co on projektował?) nie dostrzegał mej rozterki lub ją sobie fałszywie tłumaczył.- Wyzwolenie zawdzięczamy chemii - mówił wciąż swoje.- Wszystko bowiem, co istnieje, jest zmianą natężenia jonów wodorowych na powierzchniach komórek mózgu.Widząc mnie, doświadcza pan w gruncie rzeczy zmian równowagi sodowo-potasowej na membranach neuronów.A więc dość jest wysłać tam, w mózgowy gąszcz, nieco dobranych molekuł, abyś jako jawę przeżył spełnienie rojeń.Zresztą pan wie już o tym - dokończył ciszej.Wyjął z szuflady garść kolorowych pigułek, podobnych do cukrowego maczku dzieci.- Oto zło naszej produkcji, kojące pragnienia duszy.Oto chemia, która gładzi grzechy świata.Rozdygotanymi palcami wyłuskałem z kieszonki pastylkę zgłowiny, przełknąłem ją na sucho i zauważyłem:- Wolałbym, prawdę mówiąc, wykład bardziej rzeczowy, jeśli można.Uniósł brwi, skinął w milczeniu głową, wysunął szufladę, wyjął z niej coś, zażył i odparł:- Jak wola.Mówiłem panu o modelu T nowej technologii - o jej prymitywnych początkach.Sen o drągu.Publiczność ruszyła do flagellacji, defenestracji, była tofelicitas per extractionem pedum, lecz inwencja, tak wąsko zakrojona, wnet się wyczerpała.Co pan chce - wyobraźni brakowało, nie było wzorów! Przecież w historii praktykowano tylko dobro jawnie, zło natomiast pod jego przykrywką, to jest dzięki dobranym pretekstom, łupiąc, puszczając z dymem i gwałcąc w imię wyższych ideałów.No, a prywatne zło nie miało już i takich gwiazd przewodnich.Pokątne było zawsze, razowe, prostackie, wręcz partackie, o czym świadczyły dobitnie reakcje publiczności - w obstalunkach do znudzenia powtarzało się to samo, by dopaść, stłamsić i uciec.Takie były nawyki.Ludziom mało okazji do zła - potrzebują jeszcze swojej racji słusznej.Nie jest, uważa pan, poręczne ani miłe, gdy złapawszy dech (to się może trafić zawsze) bliźni woła “za co?” - czy, “jak ci nie wstyd?!” Nieprzyjemnie zostać bez języka w gębie.Drąg nie stanowi właściwego kontrargumentu, każdy to czuje.Cała sztuka w tym, by owe niewczesne pretensje odtrącić pogardliwie z właściwych pozycji.Każdy chce pozłoczynić, ale tak, żeby się tego nie wstydził.Rację daje zemsta - ale co ci zrobiła Joanna d'Arc? To tylko, że lepsza, jaśniejsza? Więc jesteś gorszy, tyle że z drągiem.Tak nikt sobie jednak tego nie życzy! Każdy chce zadać zło, czyli być szubrawcem i okrutnikiem, pozostając jednak szlachetnym i wspaniałym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu

Drogi użytkowniku!