Sinoue Gilbert Księga z szafiru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przesadzasz - zaprotestował Rafael.- Przed chwilą mogli mniebez trudu pozbawić życia.Zadowolili się jednak tym, że mnie ogłu-szyli.- Moim zdaniem miałeś dużo szczęścia.Jeśli o mnie chodzi, niezawahali się wtrącić mnie do więzienia.- Chcesz powiedzieć, że.- Ależ tak! Moje aresztowanie nie było przypadkiem, nie padłemofiarą pospolitego fanatyka, który dostrzegł na moim czole piętnonarodu wybranego! Jeśli ten Abu Taleb uzna, że musi złożyć nas wofierze, żeby dosięgnąć w ten sposób swego pana, bądzcie pewni, żeto uczyni.Przypomnijcie sobie pożar w R�bidzie!Zapadła przygnębiająca cisza.Odtąd dzień i noc będą żyli wstrachu - dokądkolwiek zawędrują, cokolwiek będą robić.Pierwszy zapanował nad sobą Sarrag.- Oto, co proponuję - oznajmił stanowczym tonem.- Gdy tylkodotrzemy do najbliższego celu, kupimy broń i spróbujemy pojmaćtego szaleńca.- Broń? - wykrzyknął Ezra.- Ależ ja za nic w świecie nie przelejękrwi!- Nie trap się! Szybko się nauczysz!- Nie zabijaj! - przypomniał z mocą Rafael.- Jestem tego samegozdania, co rabbi.Ty zaś, Sarragu, postąpisz, jak zechcesz.- Pozwolicie, by was zabito, i nawet nie spróbujecie się bronić?- Wystarczą nam pięści.- Pięść przeciwko sztyletowi? Chciałbym to zobaczyć.A ty,se�ora? Też jesteś tego zdania?Nie odpowiedziała.Jej troski były zupełnie innej natury.Nie mogła pojąć, dlaczego Abu Taleb tyle wysiłku wkłada w to,żeby zabić szejka.Czyż Torquemada nie wynagrodził go hojnie zainformacje, których dostarczył? Czemu więc to robi? Mendoza!.Jakto możliwe, że nie kiwnął palcem, by uniemożliwić ten napad?SalamankaTalaverę ogarnął płomień gniewu.- Nie grasz ze mną uczciwie, fray Alvarez! Czy mam ci przy-pominać, że zawarliśmy ugodę? Czy mam przypominać jej punkty?Sekretarz Torquemady odparł omdlewającym głosem: - Padre,donosiłem ci o wszystkim, co do mnie doszło.Musisz mi wierzyć.- Kłamiesz! Miałeś donosić dzień po dniu o najdrobniejszymwydarzeniu, lecz od ostatniego raportu nie miałeś mi nic do powie-dzenia!Alvarez wybełkotał:- Nie mogłem ci donosić o czymś, co wcale się nie zdarzyło.Dotychczas nie odkryliśmy celu, ku jakiemu zmierzają ci ludzie.%7ładnej wskazówki.- Nie do wiary! Co więc robi do�a Vivero?Alvarez otarł pokryte perlistym potem czoło.- Muszę szczerze wyznać, że nie wiem.Myślę, że robi, co w jejmocy.Cóż jednak chcesz, gra nie jest łatwa.Talavera nadal wpatrywał się w swojego rozmówcę, zachowującwymowne milczenie, a po chwili zapytał nagle:- Gdzie są teraz?- Według ostatnich wieści przebywają w okolicy C�ceres.- Tylko tyle?- To wszystko.Przysięgam.Talavera westchnął głęboko i wbił wzrok w ścianę.Dobrze uczynił, zarzucając temu nicponiowi fałsz i strasząc go.Okolice C�ceres.Trzeba natychmiast zawiadomić Diaza.Okolice C�ceresEzra dygotał trawiony gorączką.Owinęli go w dwa pledy, ale nic niemogło powstrzymać dreszczy.Pochylona nad nim Manuela otarła mupot z czoła.- Tylko tego brakowało! - wściekał się Sarrag.- Jakby nie wy-starczyło, że ja już jestem ranny! Jeśli chcecie usłyszeć moje zdanie,powiem, że najlepiej uczynimy, wracając do tamtej venty w C�ceres.- Nie ma mowy! - sprzeciwił się chory.- Musimy jechać dalej.- A kto mówi o wyrzeczeniu się poszukiwań? Trzeba znalezćkogoś, kto się tobą zajmie.Musisz położyć się do łóżka, musisz miećdach nad głową! Wkrótce słońce rozpali równinę do białości, a wtedytwój stan jeszcze się pogorszy.- Jesteś w błędzie.Skwar to jak środek na poty.Choroba szybciejwypłynie wraz nimi z ciała.Tak czy owak chodzi tu o moje zdrowie.Jedziemy!- Gdybyśmy choć mogli znalezć jakieś lecznicze zioła - rzuciłSarrag - moglibyśmy zaparzyć mu dekokt.Wystarczyłyby róże.Poroztarciu i zmieszaniu z henną otrzymuje się z nich cudownie dzia-łający balsam.- Nie za różami macie się rozglądać - oznajmił zrzędliwie rabin -ale za nazwą miejsca, do którego winniśmy się teraz udać.Im szybciejtam dotrzemy, tym lepiej.- Masz rację - przyznał Arab.- Trzeba w końcu rozwikłać tęprzeklętą zagadkę! - I wyrecytował: - Budowla nie jest pentagra-mem, choć jest jednością nierówności.Mówiłeś, bracie Rafaelu, żew starożytności ten pięciokątny kształt był symbolem wiedzy.- A jakże! Starożytni uznawali pentagram za figurę człowieczegopoznawania.Był jednym z kluczy do wiedzy wzniosłej.Niektórzymagowie używali go i używają do okazywania swej mocy.Sarrag uniósł się nieco.- Musimy drążyć w dwóch kierunkach.Po pierwsze, chodzi oideę mocy i wiedzy symbolizowaną przez tę geometryczną figurę, podrugie, o ideę kojarzenia bardzo nierównych składników.To jednośćnierówności.Trzej mężczyzni wytężali w milczeniu umysły, a Manuela co jakiśczas rozglądała się niespokojnie dokoła.Bała się, że lada chwilapojawi się arabski sługa albo jego kamraci, gotowi pokroić ichwszystkich na plasterki.Dziwiła się zresztą, że dotąd tego nie spró-bowali.Któż poza Rafaelem miałby siły, by stawić im czoło? Sarragnie władał jednym ramieniem, rabin z trudem trzymał się na nogach.- Zdaje mi się, że odpowiedz znajdziemy w następnym zdaniu -oświadczył nagle franciszkanin.- O jakim zdaniu mówisz? - zapytał szejk.- O tym: Jej mury mają w sobie dziewiczą lub zapłodnionąmaterię, a jej majestatyczny cień pada na Piszon, Gilon, Tygrys iEufrat.Gdybyśmy umieli określić, czym jest owa materia, mieli-byśmy dodatkową wskazówkę.Sarrag zaczął rozmyślać na głos:- Dziewicza albo zapłodniona. Czyżby chodziło o kobietę?Manuela nie mogła powstrzymać wybuchu śmiechu.- Myślisz, że kobieta może być materią?- Wszystko zależy od sensu, w jakim użył tego słowa Baruel.Czymże jest bowiem materia, jeśli nie substancją? Stałą, twardą,podzielną, ruchomą substancją?- Czy żywa istota jest substancją podzielną?- Czemu nie? Jedyny kłopot z tym, że po podzieleniu przeniesiesię do innego świata.Rafael pozwolił sobie na chwilę rozmyślań, a potem wskazałswoim towarzyszom:- Nie mam wrażenia, by w tym wypadku słowo materia mogłosię odnosić do czegoś innego nizli rzecz naturalna albo wytworzonarękami człowieka.Zajmiemy się jednak pózniej tym szczegółem.Rozważmy raczej ciąg dalszy. Jej majestatyczny cień pada naPiszon, Gilon, Tygrys i Eufrat.Tutaj nie może być mowy o niepo-rozumieniu.Mamy nazwy czterech rzek, które brały początek z tejpłynącej przez ogród Edenu. Z Edenu zaś wypływała rzeka, abynawadniać ów ogród, i stamtąd się rozdzielała, dając początek czte-rem rzekom.- Co łączy te rzeki, pentagram i materię dziewiczą lub zapłod-nioną?- Coś musi łączyć.I tym razem naszym to zadaniem jest tę rzeczłączącą odszukać.Zadaję sobie jednak pytanie, czy za tym wszystkimnie kryje się jakiś obraz, który Baruel chce nam wskazać.- Jakiż to? - spytał Sarrag.- Po prostu ogród Edenu.- W istocie, tak może być [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download - pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - pdf

Menu