[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A dozorca, Pinacz Kazimierz - odparł stróż, nieco przestraszony.- Marceli Wilk tu mieszka? - Komisarz nie obniżał tonu.- A mieszka na drugim pod piętnastką.- Gdzie wychodzą okna jego mieszkania?- Jedno jest koło drzwi na galeryi.- Pinacz z respektem popatrywał namundurowego, który stał obok bez słowa z grozną miną.- A drugie wychodzi na ulicy.- Które to? To z lewej?- A ta jo!Popielski dokładnie się przyjrzał wskazanemu oknu.Pod nim i nad nim ściany byłygładko otynkowane.Nikt nie zszedłby po nich bez szwanku, o chodnik musiałby sięroztrzaskać nawet słynny linoskoczek, człowiek mucha, którego występy budziły weLwowie ogromne emocje, zanim ich dawca nie spadł z kamienicy przy ulicyLegionów.Popielski kazał Hnatyszakowi pilnować okna i strzelać, gdyby tylko ktoś usiłowałprzez nie uciec, a sam ruszył przez podwórko na galerię na drugim piętrze.Po chwilistał pod drzwiami opatrzonymi numerem piętnaście.Z kieszeni wyjął browning.Napiąłmięśnie rąk i nóg.Podobnie tężały jego mięśnie, kiedy - podczas orgij w salonce -spowalniał fizjologiczne reakcje.Miał teraz nad Herodem pełnię władzy, tak jak jąmiewał nad jęczącą pod jego ciałem dziewczyną.Zbrodniarz pewnie smacznie spał wswoim mieszkaniu, nieświadom, że oto zbliża się jego koniec.Popielski stał zodbezpieczonym browningiem i wyobrażał sobie jakiś fałszywy ruch Heroda, hukwystrzału i czerwoną plamę rozlewającą się na piersi sadysty torturującego dzieci.Nie zamierzał ryzykować.Zdjął marynarkę, kamizelkę i krawat.Wszystko toprzewiesił przez poręcz.Oparł się o nią, a potem ruszył całym impetem w stronęzamkniętych drzwi.Jego dziewięćdziesięciokilogramowe ciało już miało się wwalić domieszkania wraz z futryną, drzazgami i płatami olejnej farby, kiedy drzwi sięotworzyły i stanął w nich szczupły mężczyzna z tobołkiem pod pachą.- Co jest! - wrzasnął.- To napad! Gwałtu, policja!- To ja jestem policja.- Popielski cofnął się i mierzył do mężczyzny z browninga.84 - Dobra pora, bo właśni do roboty faluji.- Mężczyzna uśmiechnął się.- A w jakijsprawi? Moży tegu, co mi dokumenty zaiwanił pół roku temu, co, pani władzuchnu?Władza nierychliwa, ali sprawiedliwa.- Gdzie pana okradziono z dokumentów?- Ja ta ni wim.Gdziś na Kliparowi.Ta ja nakirany był!Popielskiemu zdarzyło się kilka razy w salonce, że nieoczekiwanie opuściła gomęska moc.%7łe nagle ta cała gimnastyka, to napinanie mięśni, to spowalnianieposkutkowało szpetną niemocą.Zwykle sięgał wtedy po flaszkę wódki, aby się nakirać.Teraz jednak nie miał przy sobie ani kropli alkoholu.A pragnął go bardzo.***Głośny płacz dziecka obudził Ritę Popielską.Otworzyła zaspane oczy.Jerzykszarpał siatkę w swoim łóżeczku i usiłował z niego wyjść.Charakterystyczna woń iopuszczone, mocno obciążone w kroku śpiochy świadczyły o zdrowych i regularnychczynnościach trawiennych.Rita ciężko się podniosła i usiadła na ogromnym małżeńskim łożu.Policzyła dni iwyszło jej, iż dzisiaj nie może oczekiwać pomocy Hanny, która ostatnio dzieliła sweobowiązki pomiędzy dwa domy.Nikt mi dzisiaj nie pomoże, pomyślała, nikt nieuspokoi tego ryczącego dziecka.Oparła łokcie o kolana, a twarz, ciepłą jeszcze od snu, ukryła w dłoniach.Nie chciaławstawać i patrzeć na swoją wykwintną sypialnię, wyłożoną ciemnobrązową tapetą wzłote kwiaty, nie chciała widzieć kryształowego wielkiego lustra, w którego górnychrogach strzelały z łuków małe amorki, nie chciała oglądać osobliwego geometrycznegoobrazu przedstawiającego jakieś walce i stożki poruszające się po eliptycznychorbitach.Chciała tylko wtulić twarz w małą, obramowaną koronką poduszkę, na którejspała od dziecka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • funlifepok.htw.pl

    •